Jemig de pemig wat duurt de luddeveduh dit keer toch eindeloos lang. Ik verbaas me er gewoon over.

Ik ben altijd een vrij intens mens geweest en van mijn 20ste tot mijn 30ste toch echt wel een paar keer flink mijn hoofd gestoten in de liefde. Maar nooit bleef ik er zo in hangen.
Wat was er toen anders? Was ik het? Was het het karakter van de relaties? Waren mijn coping skills anders?
Echt, ik heb geen flauw idee. God, ik schaam me soms gewoon voor het feit dat ik hier nog steeds rondhang, nog steeds er niet uit ben, terwijl hij mij misschien allang vergeten is.

Nog steeds blijft diep van binnen het gevoel van 'bij elkaar horen', 'verbondenheid' en (al spreekt mijn ratio dit keihard tegen) een intuïtie die blijft beweren dat het uiteindelijk heus toch wel goed komt.

Mon dieu...hoe hardvochtig kan je zijn.

Ik vind het moeilijk dat ik niet goed meer op mijn intuïtie kan vertrouwen. Tot een jaar geleden ging ik daar namelijk prat op. Kon ik geen beslissing maken? Dan luisterde ik naar mijn intuïtie, want die klopte uiteindelijk altijd.
En potverdrie...dit x zit mijn intuïtie er volledig naast. Want diezelfde intuïtie vertelde mij binnen deze relatie dat we bij elkaar hoorden. En die intuïtie blijft ook irritant door mekkeren dat ik op haar kan vertrouwen en dit dus wel moet betekenen dat hij ernaast zit met zijn beslissing en daar dus ook op terug zal komen.
Niks waard dus, dat onderbuik gevoel van mij. Ik bedoel, wat is het nu eigenlijk helemaal, die intuïtie...

Ik mis ex een boel. Nog steeds zie ik dingen, hoor ik nummers of bezoek ik plekken waarbij ik denk, ach...kon ik dat maar met hem delen, hij zou dit zo leuk vinden!
En nog steeds zou ik er bij tijd en wijle een moord voor doen om hem een knuffel te geven.

Verder van de relatie verwijderd zie ik ook wel dat het voor hem niet gemakkelijk was, ik niet gemakkelijk was. Ondanks dat ik dacht het overlijden van mijn vorige partner redelijk verwerkt te hebben denk ik nu wel dat ik toch wel heel veel van mijn (toen nog zeer levend) verdriet over hem uitgestort heb. En ik zelf eigenlijk nog behoorlijk wankel was en een pilaar nodig had om tegenaan te leunen.

Helaas kan ik niet zoveel meer met die kennis. Zo was het toen gewoon.

Heel realistisch gezien, van een afstandje zoals hij er op een gegeven moment naar kon kijken, waren we ook op basis van persoonlijkheid niet direct de meest gemakkelijke combinatie. Maar wat hield ik van die jongen. En wat hou ik nog steeds van hem.

Gelukkig, gelukkig, begin ik wel steeds meer richting het gevoel te komen van hem het aller aller beste gunnen, ook zonder mij. En vooral een gelukkig en gezond leven. Een andere liefde, met dat beeld heb ik het nog moeilijk, maar wie weet...ooit.
Ik had er heel veel moeite mee dat ik hem dingen misgunde. Dat is namelijk niet mijn filosofie mbt de liefde en al zeker niet over mijzelf (een ander mens iets slechts toewensen). Hoe kan je nu iemand iets misgunnen waar je van houdt? En om welke reden? Omdat hij niet met mij oud wilde worden? Is mijn ego dan werkelijk zo groot dat ik puur en alleen daarom de hemel wilde bewegen hem te straffen met ongeluk? Wie ben ik? Komaan!

Het goede in dit hele verhaal is dat het nog steeds eigenlijk behoorlijk goed met mij gaat.

Het missen blijft, soms intens. Het lukt me maar niet om dat los te laten, om het gevoel van verbinding, van liefde, van die nare liegende intuïtie los te laten.

Maar ondanks dat alles vermaak ik me met tijden weer uitermate goed. Ik zorg beter voor mezelf, leef gezonder, ga 1x per week naar yoga, onderneem dingen die ik nooit eerder deed, geniet steeds meer van mijn baan en probeer er in general wat van te maken. En zo voel ik me al bijna een maand of 2.
Ik sta duidelijk sterker in mijn schoenen al blijft er een zweem van melancholie hangen en af en toe nog steeds een tranendal omdat ik mijn manneke nog steeds zo mis.

En ik weet, ooit zal ook die verdomde intuitie zijn mond houden en zal ik weer vrij en gelukkig door het leven gaan.

Tot dat moment moeten we er maar het beste van maken en zoveel mogelijk genieten van de tijd die ervoor ligt.

I'm defenately trying.