Inmiddels 6 maanden verder nadat de relatie werd beëindigd. Een relatie waarvan ik zelf het gevoel had dat het voor mij de ultieme liefde was. Waarvan ik het gevoel had dat wij, ondanks dat wij op totaal andere levels voelden en communiceerden, elkaar uiteindelijk wel zouden vinden en nog meer naar elkaar zouden groeien. Dat met tijd de angsten bij beiden zou verdwijnen, het vertrouwen dat wij bij elkaar hoorden zou groeien en dat de onbenullige misverstanden en meningsverschillen zouden verdwijnen. En dat er nog meer ruimte zou komen voor de intense liefde en elkaar nog meer de fantastische energie zouden kunnen geven die er was. Want een relatie waarin 2 mensen zo weinig nodig hadden, de liefde zo intens was en het gevoel zo goed, kon alleen maar slagen. Althans zo voelde ik dat. Totdat zij de relatie beëindigde, om voor mij totaal absurde reden, op de meest puberale manier die er bestaat. Via Msn. In 1 zin werd er een eind aan gemaakt, en alles lag bij mij. Geen fatsoenlijk gesprek met elkaar waarin beiden nog een eigen visie op zaken, waardering en erkenning naar elkaar kunnen uitspreken. Nee,een regen van verwijten en aansluitend de zin dat het over was. Via Msn. En dat als volwassen.

Ondanks dat mijn wereld instortte kon ik er vanuit mijn verstand en met liefde mee omgaan en mij erbij neerleggen. Er was geen boosheid of verwijten van mijn kant. Toch had ik het er moeilijk mee. Ik bleef aan haar denken en heftig over haar dromen. Iets wat zo mooi was en goed voelde was verloren gegaan. Vrienden en vriendinnen besteden uren om mij duidelijk te maken dat ik in een niet-werkelijke wereld had geleefd. Hoe kon ik in korte tijd zo intens van iemand zijn gaan houden ? En hoe kon ik dat nog zo onvoorwaardelijk blijven doen van iemand die in het sporadische contact wat er nog was zich zo gevoelloos en respectloos naar mij opstelde ? Immers waren zij het die mij iedere keer weer bij elkaar veegde wanneer ik tijdens een msn contact met haar met een of twee regels weer met de grond gelijk werd gemaakt. En noch kwam ik er niet los van. Een vriendin die mij al langere tijd kent zei mij opgegeven moment dat het niets met mijn ex te maken had. Volgens haar zat dit dieper en raadde mij aan naar een psycholoog te gaan.

En dat heb ik gedaan. En het is goed,.........en confronterend. Het is zeer pijnlijk en confronterend om in te gaan zien dat ik de liefde die ik niet mijzelf vind, in een relatie zoek. De reden dat ik erkenning, afwijzing, geen grenzen kunnen stellen, mijzelf afhankelijk opstel en angst voor eenzaamheid ligt in onverwerkte ervaringen uit mijn kindertijd. Dat ik daardoor ook onbewust verwachtingen en behoeften bij een ander neer leg waaraan een ander misschien totaal niet aan kon voldoen en niet zou hoeven voldoen. Omdat het immers iets van mijzelf is. En dat daar ook de kern voor mij ligt dat ik loslaten zo moeilijk vind. Niet genoeg zelfliefde en een diepe angst voor alleen zijn. Een pijnlijk proces, wat van binnen van alles in beweging zet.

Ik ben het aangegaan met mijzelf, en doe dat nog steeds. Ben bewust niet gevlucht in veel afleiding zoeken in van alles of meteen inschrijven op datingsites om iemand anders tegen te komen. De tijd neem om te leren alleen te zijn en te leren voelen, zonder verder te analyseren. Een verandering in mijzelf door te maken. En soms is het zwaar, maar langzaam komt daar verandering in. Gelukkig heb ik mensen om mij heen die mij daarin ondersteunen. Ondanks dat ik af en toe terugval in mijn gevoel naar mijn ex. Ik zie ik dat er begrip begint te ontstaan over de manier hoe ik terug wil kijken op deze relatie. Met onvoorwaardelijke liefde. Ik ben veel gaan lezen in boeken en op internet. Verslaafd aan Liefde en de Kracht van het Nu bieden mij andere inzichten. Ook het forum Droomvrienden bied veel op dat gebied. Langzaam begint er steeds meer licht schijnen en een andere energie te stromen.

Ik heb wel eens een blog gepost (mijn enige) over "alles heeft een reden". Ik geloof dat het zo heeft moeten lopen. Waarschijnlijk had ik zonder deze relatie of het verloop daarvan dit leerproces met mijzelf niet door gemaakt. Een leerproces over mijzelf wat ik als een verrijking van mijzelf zie. In mijn leven en hoe ik voortaan een relatie zal beleven en ermee om zal gaan. Het is hard werken, maar het komt goed.

En het is goed om het eens op schrift te zetten, ook voor mijzelf.