Ik heb het dit weekend iets anders aangepakt.

Ik had me vorige week ingeschreven op een activiteitenforum in Amsterdam. Iemand post een activiteit en members kunnen aangeven of ze gaan of niet.

Zo heb ik, na jaren bijna, weer een heerlijke Yoga les bijgewoond zaterdag ochtend. En ben ik gisteren naar een Boeddhistische workshop (gegeven door boeddhistische monniken) gegaan met als thema 'Leren loslaten'.
Veel stof tot nadenken meegekregen en een nieuwe meditatietechniek geleerd.
Tijdens deze workshop had ik een behoorlijke klik met het meisje wat naast me zat. Na de workshop zijn we samen naar een boekenmarkt gegaan en hebben we in de zon wijntjes gedronken.
Uiteindelijk ben ik pas tegen 1 uur 's nachts (!) mijn bed in gekropen. We hebben de avond afgesloten met live muziek op de achtergrond. Het gezelschap was wat gegroeid (haar ex - waarmee ze nog best friends is, tja sommige mensen lukt het wel - was ook gekomen en had een paar van zijn vrienden meegenomen).

Het was een heerlijk weekend. Zo 'in the moment', zo spontaan en nieuw allemaal en zo snel een band met mensen die ik nog nooit gesproken had. Geweldig als dat kan.
Vroeger, toen ik nog in het buitenland woonde gebeurde dat continue. De laatste jaren heel sporadisch. Terwijl ik duidelijk maar 1 ding hoef te doen om het weer terug te roepen: iets ontzettend interessants ondernemen, daar volledig in opgaan en mezelf openstellen voor de mensen die dat evenzo interessant vinden. En wat dat is maakt eigenlijk niets uit, zolang ik er maar passie voor heb.

Desondanks miste ik ex wel, een heleboel zelfs. Niet zo gek natuurlijk als je naar een workshop gaat waarvan je hoopt dat die je verder brengt in het loslaten. En niet zo gek als je ontzettend aan het genieten bent en denkt...ik wilde dat hij hierbij was!
Gelukkig zit het ene het andere niet in de weg. Kortom, ik kan hem dus missen maar nog steeds ontzettend genieten.

Een vriendin van me zei vorige week iets tegen me dat misschien wat 'spiritueel' is, maar mij heel aannemelijk in de oren klonk. Dat het feit dat de ex op nog geen 200 meter van mij af woont het loslaten moeilijker maakt, omdat je in elkaars energieveld blijft zitten. Ondanks dat je elkaar niet meer ziet, kan je elkaar nog 'voelen'.
Ik geloof daar eigenlijk wel een beetje in.

Ook moeten er nog andere redenen zijn waarom ik nog niet bereid ben hem los te laten, al herken ik die motieven nog niet goed. Ik kan redelijk gissen, maar heb het nog niet helemaal rond.

Ik merk ook dat ik nog sterk de wens koester naar een vriendschap met de ex en hoop dat wij ooit, net als de mensen die ik gisteren ontmoette, samen naar live muziek kunnen gaan luisteren.
Maar zover ben ik nog niet en misschien is dat gewoon nooit mogelijk tussen hem en mij. Ik wil pas een vriendschap aangaan wanneer hij mij vertellen kan dat hij een ander liefheeft en ik geen jaloezie zal ervaren. En op het moment doet de gedachte aan de mogelijkheid daarvan nog teveel pijn, zodat ik denk - wat niet weet wat niet deert, blijf nog maar even weg.

Vandaag ben ik nog een extra dagje vrij die ik ga benutten om nog een beetje te mediteren en nagenieten, boeken lezen en niksen.

Volgens mij ben ik redelijk op weg naar herstel!