Ik begrijp hoe jullie je voelen. Ik zat ook met 1001 vragen. Helaas kreeg ik geen rechtstreekse antwoorden van het IJskonijn. Ik heb dus reacties moeten uitlokken enzo... Geen prettige manier, maar ik heb nu iig iets meer gemoedsrust doordat ik erachter ben gekomen dat mijn ex totaal nog niet lekker in haar vel zit. Klint ego?ɬ?stisch van mij, maar ik ben zo door haar afgepoeierd en zij leek vrolijk verder te leven. Je begrijpt dat mij dat ontzettend zeer deed. Ik bestond ineens niet meer, maar dit alles was schijn. Ze zit er dus nog weldegelijk mee. Of het puur en alleen opgekropte woede is of dat er ook nog wel een stukje houden van inzit... daar ben ik nog niet achter. Misschien kom ik daar ook nooit achter. Ik ga er iig niet meer naar op zoek. Ik probeer haar nu al een tijdje echt los te laten en het lijkt redelijk te lukken.

Jullie moeten jezelf de vraag stellen of je echt wijzer gaat worden van de antwoorden op de vragen die je hebt. Het kan namelijk zijn dat sommige antwoorden nog meer pijn gaan doen.. Sommige dingen kun je maar beter niet weten. In mijn geval bleek het mee te vallen... maar ik lees genoeg verhalen van anderen die er na een tijdje achter zijn gekomen dat hun ex al een tijdje een ander heeft. Dat wil je niet altijd weten lijkt me...

Maar goed, die vragen blijven knagen en dat duurt vast nog wel een tijdje. Puur een onderdeel van de verwerking waar je doorheen zult moeten. Ik ben er na 3.5 maand ook nog steeds mee bezig, maar ik merk dat het al een stuk minder aan het worden is. Het begint dragelijk te worden, ik slaap beter, kan me weer iets makkelijker vermaken in mijn eentje (al kan dat nog stukken beter), kan weer lachen etc. etc.

Doorzetten!! Sterkte!!

Dit is iets waar ik echt over na heb zitten denken. Ik zit met zoveel vragen. Maar als ik denk waar hij tot nu toe al antwoord op heeft gegeven.. dan gaan de antwoorden op de vragen zeker pijn doen.

2 weken geleden waren we voor het laatst echt in gesprek.

Ik kan me herinneren dat ik hem vroeg: Mis je me dan niet? Hij reageerde heel boos en gestresst met: Ja, ik kan zulke vragen op dit moment gewoon niet handlen. Ik denk wel veel aan hoe het was tussen ons. Maar ik weet zeker dat het niet werkt als we nu samen gewoon gezellig naar de film gaan.

Toen ik hem vroeg: Wat voel je dan nog voor me? Toen zei hij: op relationeel gebied helemaal niets meer. Ik reageerde daar vrij gelaten op. Dat was ook het moment waarop ik realiseerde dat een relatie niet voor ons samen is weggelegd. Hij reageerde zwaar overspannen:ZIE JE NU WEL.. nu zijn we beiden gekwetst! Waarom was hij in vredesnaam gekwetst?! Ik reageerde er neutraal op. Juist omdat ik tot de realisatie kwam van: dit is niet meer te redden. En dan zegt hij zoiets?

Ik heb veel twijfels tav zijn integriteit. Hij vind ook dat ik hem een trap na heb gegeven door hieraan te twijfelen. En als ik er oz over nadenk is het natuurlijk ook kwetsend voor hem. Maar wat wil je? Het ene moment kies je nog samen een huis uit, praat je over trouwen en kinderen en binnen 3 weken verander je van gedachten. Dan is het toch logisch dat ik aan zijn integriteit ga twijfelen. Of het allemaal wel echt is geweest?

Dus eigenlijk hebben jullie wel gelijk en moet ik die antwoorden maar laten voor wat het is. Ik weet zeker dat ik niet meer met hem samen zou willen zijn. Een vriendschap zou ik fijn vinden, want we waren echt hele goede vrienden. Maar voorlopig gaat dat niet lukken. Er is nu te veel gebeurd.

Het gaat nu na een maand al een stuk beter met me en als ik antwoorden op mijn vragen krijg dan zal ik vast en zeker weer in de put raken. Hij is niet in staat om mijn vragen te beantwoorden. Hij zit met te veel dingen en daardoor kan hij niet normaal doen tegen mij. Heel spijtig, maar helaas.. En als hij alles bij elkaar heeft gelogen, dan zal hij zichzelf nog wel tegenkomen.

Karma is a bitch!

Liefs Fay

If you love someone let it go.
If all is well it should return. But if you have to cling it was never yours in the first place.