Ik wist niet dat het feit dat ik hem weer ga zien zoveel bij me op zou roepen. Hoe boos ik ben geweest, met name. Omdat hij niet helemaal voor me ging. En hoe ontzettend verdrietig, omdat ik moest leven zonder hem. Hoe verraden en verloochend ik me heb gevoeld. Ik begrijp niet hoe het kan dat ik daar door heen ben gekomen. Ik was laaiend. Ik vraag me af of anderen dat niet aan me gezien hebben, want ik realiseer me nu hoe kwaad ik was. Ik heb al twee keer gedacht om het misschien af te zeggen. Maar ik wil niet slap zijn en hier doorheen. Ik wil het ook niet over mijn boosheid hebben, die was immers mooi weggezakt. Ik wil een leuke avond met hem, waar we met plezier op terug kunnen kijken. En dan, tja, wie weet zie ik hem deze ene keer en daarna nooit meer. Dat is mijn gevoel nu een beetje, want opeens krijg ik helemaal geen mails meer van hem als ik hem voor werk even nodig heb. Dus ik vraag me af of hij niet met iets vergelijkbaars zit en vreselijk opziet tegen ons weerzien.
Het liefst zou ik willen dat we blij zouden zijn elkaar te zien, echt blij, en dat we open genoeg zouden kunnen zijn om elkaar dat te zeggen. En dat we elkaar zouden vergeven en inderdaad af en toe iets leuks zouden gaan doen, omdat we zoveel om elkaar geven. Dat zou ik het liefst zien. Maar ik weet niet of hij ook zo voelt. Het feit dat er opeens radiostilte is maakt dat ik me zorgen ga maken. Want hij is iemand die dingen niet makkelijk zegt. Als hem iets dwarszit zal hij dat niet zo gauw zeggen. Dus dan heb ik ook risico er helemaal naast te zitten natuurlijk.