is bijna verstreken en ik heb niets van hem gehoord op mijn mail.
Ik vind het onbeschoft.
Ik heb hem 1 keer aan de telefoon gehad voor werk sindsdien, toen deed hij een beetje brallerig.
Ik heb geen zin meer om te lijden door hoe hij doet. Ik hou van hem, maar dit spelletje gaat me te ver.
Er is iets in me geknapt.

Ik heb hem een sms gestuurd dat ik zijn mail had gekregen, dat ik nadenk en dat ik hem terug zal mailen. En ik ga maar eens rustig denken, en misschien schrijf ik hem een brief want dit geharrewar, ik vind niet dat dit kan. Maar ik moet beter op een rijtje krijgen hoe het dan wel moet. Dat weet ik nog niet goed. Bedankt voor jullie steun, dat helpt om bij te komen van de schrik.

Ik kreeg een mail van hem waarin hij schreef dat hij me niet meer wil zien. Ik schrok er van omdat ik onze afspraak vorige week als zo positief had ervaren en nu begin ik te beseffen dat hij er misschien veel meer moeite mee had dan ik dacht. Ik had gehoopt dat we een soort vriendschap konden houden. Dat kan dus niet. Ik zal hem dus moeten mijden, en dat is heel moeilijk want ik zie hem voor mijn werk geregeld. God wat een ellende, wat moet ik nu doen? Ik ben verschrikt gaan huilen toen ik het las en blijf steeds huilen nu. Ik dacht dat als we elkaar af en toe konden zien, dat een oplossing zou zijn. Wat je dwars zit kan je bespreken en het is ook wel leuk elkaar te zien, op het werk kan je dan normaal tegen elkaar doen. Maar hij wil dat dus niet. Hij denkt dat dat niet goed gaat. Misschien heeft hij wel gelijk, want het was mij zonneklaar dat ik in elk geval gewoon nog van hem hou. En nu vraag ik me af of hij dat niet ook heeft.

Ik heb hem gezien, toen hij aan kwam lopen zag hij er zo gespannen uit. Ik was vanmiddag heel zenuwachtig, maar toen hij tegenover me zat viel dat van me af. We hebben veel gepraat. Gek, bijna meteen over wat er gebeurd was en hoe het was gegaan en waarom en hoe dat voor ons was en hoe we er nu over dachten. Terwijl ik het nu juist luchtig had willen houden. We hebben ook wel dingen gezegd die pijnlijk waren voor elkaar, maar niet om te kwetsen. Ik ben even boos geweest, en had even tranen in mijn ogen, maar dat ging weer weg. Ik zag ook dat hij dat naar vond en probeerde te zorgen dat ik me beter voelde. Dat vond ik fijn. En het was gek. Ik zie dat ik van hem hou, het is een leuke en beetje gekke man. Ik kan heel goed met hem praten. Ik snap waarom ik zo verliefd werd. En ik snap ook waarom we geen relatie meer hebben. Ik snap het nu in mijn gevoel. Ik kan het niet goed uitleggen. We houden van elkaar, maar we hebben geen relatie en dat gaan we ook niet doen. Er zijn teveel factoren die storen zouden. Daar hebben we het over gehad. We zeiden allebei dat het fijn was dat we het er zo over konden hebben. Ik zei dat ik verdriet had gehad. Hij zei dat hij dat ook had gehad. We hebben wat zitten lachen en heel aardig naar elkaar gekeken. Ik geloof dat het goed is zo. We zullen vast nog wel eens wat leuks doen samen. Maar dat oude pad gaan we zeker niet meer op.

Ik ben gewoon bang dat ik ga huilen. Als ik hem zie en hij is aardig en lacht naar me, dan ga ik huilen. Als ik alleen maar aan die mogelijkheid denk, ga ik al huilen. Shit, dan schaam ik me. Had ik die afspraak maar niet gemaakt. Maar ik wil hier doorheen, ik kan toch niet weg blijven lopen. Het is al een jaar geleden. Het moet nu maar eens klaar zijn. Ik neem wel zakdoekjes mee. Ik ben bang dat als ik ga huilen, hij zich weer terugtrekt en dan begint al het moeilijke gedoe weer. Terwijl ik juist zo graag weer vrij met hem om zou willen gaan, zoals vroeger.

Ik ben gewoon bang dat ik ga huilen. Als ik hem zie en hij is aardig en lacht naar me, dan ga ik huilen. Als ik alleen maar aan die mogelijkheid denk, ga ik al huilen. Shit, dan schaam ik me. Had ik die afspraak maar niet gemaakt. Maar ik wil hier doorheen, ik kan toch niet weg blijven lopen. Het is al een jaar geleden. Het moet nu maar eens klaar zijn. Ik neem wel zakdoekjes mee. Ik ben bang dat als ik ga huilen, hij zich weer terugtrekt en dan begint al het moeilijke gedoe weer. Terwijl ik juist zo graag weer vrij met hem om zou willen gaan, zoals vroeger.

O nee, net belde hij op dat hij wat eerder komt. Dus over een paar uur zie ik hem. Ik ben zo verschrikkelijk zenuwachtig, mijn darmen zijn van de kook en hoe ik in godsnaam rustig moet blijven, ik weet het niet. Het is toch anders, zijn stem horen voor werk of voor een afspraak met zijn tweeen. Goede genade, wat ben ik zenuwachtig. Ik weet straks waarschijnlijk geen woord uit te brengen. Zo zal het wel gaan: dat ik daar zit met een hoofd als een boei, buikpijn en geen stom woord kan zeggen. Tja, dat zou echt wat voor mij zijn. Volslagen verknalde avond. Ooooh ik moet rustig blijven. Duimen jul