Ik ben gewoon bang dat ik ga huilen. Als ik hem zie en hij is aardig en lacht naar me, dan ga ik huilen. Als ik alleen maar aan die mogelijkheid denk, ga ik al huilen. Shit, dan schaam ik me. Had ik die afspraak maar niet gemaakt. Maar ik wil hier doorheen, ik kan toch niet weg blijven lopen. Het is al een jaar geleden. Het moet nu maar eens klaar zijn. Ik neem wel zakdoekjes mee. Ik ben bang dat als ik ga huilen, hij zich weer terugtrekt en dan begint al het moeilijke gedoe weer. Terwijl ik juist zo graag weer vrij met hem om zou willen gaan, zoals vroeger.