Ik wist niet dat het feit dat ik hem weer ga zien zoveel bij me op zou roepen. Hoe boos ik ben geweest, met name. Omdat hij niet helemaal voor me ging. En hoe ontzettend verdrietig, omdat ik moest leven zonder hem. Hoe verraden en verloochend ik me heb gevoeld. Ik begrijp niet hoe het kan dat ik daar door heen ben gekomen. Ik was laaiend. Ik vraag me af of anderen dat niet aan me gezien hebben, want ik realiseer me nu hoe kwaad ik was. Ik heb al twee keer gedacht om het misschien af te zeggen. Maar ik wil niet slap zijn en hier doorheen. Ik wil het ook niet over mijn boosheid hebben, die was immers mooi weggezakt. Ik wil een leuke avond met hem, waar we met plezier op terug kunnen kijken. En dan, tja, wie weet zie ik hem deze ene keer en daarna nooit meer. Dat is mijn gevoel nu een beetje, want opeens krijg ik helemaal geen mails meer van hem als ik hem voor werk even nodig heb. Dus ik vraag me af of hij niet met iets vergelijkbaars zit en vreselijk opziet tegen ons weerzien.

Een jaar geleden is het uitgegaan tussen ons. Daar ben ik kapot van geweest.
Af en toe zag ik hem, via werk. Dat was geen feest, hij was vaak boos op me. Ik denk nu, omdat hij het me kwalijk heeft genomen dat ik afstand nam toen ik merkte dat hij niet helemaal voor me ging.
Ik heb hem ontzettend gemist en denk nog steeds elke dag aan hem. Ik heb heel erg van hem gehouden en ondanks al het geharrewar is dat niet voorbij gegaan. Hoe hij er over denkt weet ik niet.
Nu ga ik hem weer zien. We gaan uit.
Ik weet niet wat ik er van moet verwachten. Gaat het een voorgoed afscheid worden? Afronden, zeg maar, omdat we nogal abrupt uiteen zijn gegaan?