Ik wil weer douchen. Misschien was ik dan alles weg. Ik sta onder de douche heel lang en schrob alles met veel zeep.
1 1/2 jaar geleden ben ik bij jou weg gegaan, met meer dan een reden. Het was het beste wat ik ooit heb gedaan, jou te verlaten. Ik zou gelukkig moeten zijn.
Ik doe mijn ogen dicht en zie ons ineens naakt en zo verliefd in onze keuken staan, op een zomerse dag. Ik kus jou en jij kust mij - ik ben zo gelukkig. Je slaapt en ik kijk naar jou. De mooiste man van deze wereld en ik huil. "Wat is er?", vraag je dan, en ik zeg dat ik er verdrietig van wordt omdat ik zo intens gelukkig ben. Zo een intens geluk kan nooit voor altijd bestaan. Jij glimlacht en draait je om.
Dat alles waren geen fragmenten uit een film, dat was echt. Dit is echt gebeurd, in MIJN leven. Het was zo mooi. Waarom wist jij dit alles niet te waarderen? Waarom heb jij er niet met mij aan gewerkt?

Ook het moment dat ik onze slaapkamer binnen kwam en jou betrapte met een ander. Ook dat moment is echt.
Ik denk er nooit meer aan. Ik heb mijn verleden en jou achter mij gelaten. Op straat ben jij een vreemde voor mij. Maar als ik aan die momenten denk, dan zou kunnen sterven van pijn , al is het al zo lang geleden.

Ik wil mij wassen, douchen, schrobben. Ik wil af van al die herinneringen en pijn. Ik wil verder met mijn leven. Ik wil proberen om dat, wat ik achter mij heb gelaten, bij iemand anders terug te vinden... want het was zo mooi. Maar blijkbaar verwerkt je zoiets geweldigs niet zomaar binnen een jaar, misschien wel nooit meer. Dan kan ik mij gelukkig schatten dat ik ooit zo een mooie droom mee heb gemaakt, een kleine glimp in het paradijs dat een hele grote prijs heeft gekost. De prijs was, dat ik mijn leven lang naar zulk mooie momenten zal blijven verlangen.
Ik wil mij douchen, schrobben, wassen... ik wil dat de pijn verdwijnt.