Ik zat hierover na te denken wat je nou het beste zou kunnen doen om dat gevoel weg te krijgen wat je nog dwars zit.
Het mooiste zou zijn om de afsluiting zelf te doen. Helemaal vanuit jezelf omdat er van de andere kant niks meer komt.
Ik heb mijn ex nog wel gezien maar nooit een (mooie) afsluiting gevoeld. Dat zal aan mij hebben gelegen omdat ik toen nog hoop had. En de antwoorden die ik voor ogen had of zag, die waren er niet.
Nu ben ik zoveel verder en alsnog had ik het maar zelf gedaan. Ik heb zijn bevestiging niet meer nodig. Heeft een tijd geduurd voor ik dat besef kreeg.
Om te denken: waarom moet er naar mijn gevoel een goede afsluiting zijn? Ik kan het bij hem niet vinden, hoe ik dat wil. Van antwoorden kwamen weer vragen in mijn hoofd. Het overanalyseren heeft mij ook niet veel goed gedaan. Uiteindelijk dacht ik, ik hoef niet overal een antwoord op.

Dus in het kort, ik kreeg dat gevoel niet waar jij naar op zoek bent omdat ik toch mijn eigen vragen had en wie kan dat anders beantwoorden dan ikzelf?

Doe wat je wil doen, als je denkt dat het je helpt, het gaat om jou, het is niet stom. Het is om jezelf te helpen. Het zijn de fases waar je doorheen moet.

Veel liefs!

Mijn relatie die zes jaar geduurd heeft is in 2009 ook op dergelijke wijze verbroken. Weliswaar niet via What's App (was dat er toen al?), maar telefonisch. Ze belde mij doodleuk op om te vertellen dat ze niet meer verder wilde. That's it. Heb haar nooit meer gezien. De laatste fysieke herinnering die ik nog van haar heb, is dat ze me lachend uitzwaaide bij de trein.

Ik heb er destijds ook veel last van gehad dat zij niet het respect op kon brengen om één en ander persoonlijk af te sluiten. Heb ook vaak de neiging gehad om daarom te vragen, maar ik ben nu achteraf blij dat ik me destijds niet heb laten kennen.

Ik weet niet of je nog steeds speelt met het idee. Het is inmiddels een jaar geleden zie ik. Maar ik zou er niet meer om vragen als ik jou was.