Stom, ik weet het. Ik wil hem terug. En ik ga er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen.

Stap 1: geen contact. Een paar weken helemaal niks laten horen.
Stap 2: zeggen dat ik aan onze 1e date moest denken, hoe leuk dat was (niet wanhopig overkomen, casual en luchtig).
Stap 3: vragen of hij zin heeft om als vrienden een keer bij te kletsen.
Stap 4: als we afspreken mijn mooiste kleren aandoen, haartjes mooi.
Stap 5: lachen en doen alsof ik helemaal over hem heen ben en echt alleen vriendschappelijk contact wil.
Stap 6: ervoor zorgen dat het zo gezellig is dat hij ook weer moet denken aan hoe leuk het was tussen ons.
Stap 7: nu wachten tot hij met mij contact opneemt om nog eens af te spreken.
Stap 8: zorgen dat hij weer verliefd wordt.

Hoe erg ik ook weet dat hij toch niks meer wilt en dit wel heel naïef is, ik wil later wel zeggen dat ik in ieder geval mijn best heb gedaan. Dat ik hem niet zomaar heb laten gaan, helemaal omdat het mijn schuld is dat de liefde van zijn kant minder werd. Ik geloof niet in de ware, maar hij komt wel heel erg in de buurt. Zoveel lol heb ik nooit gehad met een vriendje, de seks was fantastisch, zelfde interesses, maar ook zat onze eigen dingen. Het eerste jaar was de perfecte relatie en ik geloof echt dat dat weer terug kan komen, als hij zich daarvoor openstelt.

Ik weet wat iedereen denkt, doe nou niet, je pijn wordt alleen maar groter, je krijgt toch alleen maar afwijzingen enz.
Dat weet ik, maar er is een kleine kans dat het wel werkt. Ik moet het proberen. Ik kan hem echt niet zomaar laten gaan. Dat kan ik gewoon niet. Het doet meer pijn als ik niks doe.