ik heb inderdaad heel veel aan deze site, heb eig niet veel mensen waar ik mn verhaal aan kwijt kan. mn beste vriendin is ook net gedumpt geweest en probeert zelf om te gaan met haar verdriet. en mn ouders weten nog steeds van niks, kan trouwens ook totaal niet met hun praten.voor de rest tja mn vrienden zijn zijn vrienden dus die zitten beetje tussen de twee. daarmee dus thank god voor deze site!zou niet weten waar anders gebleven met mn verdriet.
beangstigend eigelijk hoe die ene persoon zoveel voor je kan betekenen.

je hebt trouwens gelijk dat je wat tijd neemt voor jezelf,verwen jezelf een beetje. ga shoppen, heb het vandaag ook gedaan en het helpt.wel maar voor even maar elke verstrooiing is welkom op dit moment.

veel sterkte!!

veel liefs Elke

Leuk dat je er naar vraagt!ik heb het er de laatste weken enorm moeilijk mee gehad vooral omdat ik wist dat hij mij niet miste en heel gewoon kon doorgaan met zijn leven zonder mij.

Gisteren heb ik hem weer gezien, we zijn samen met een groep vrienden uitgeweest. ik weet het ik zou sterker moeten zijn en afstand van hem houden maar dat lijkt me nog steeds niet te lukken.

toen ik heb s'avonds naar huis bracht vertelde hij me dat hij het de laatste weken ook enorm lastig kreeg, miste me ook en liep er verloren bij.hij vroeg of ik me ook zo voelde, en het antwoord was dus ja al zo een 2 maand.

Toen ik naar huis reed zat ik de hele tijd te glunderen, hij mist me! maar nu slaat de twijfel weer toe, mag ik wel hopen?? lieg ik mezelf niets voor door blij te zijn dat hij me na 2 maand pas eindelijk eens mist??
een deel van mij is kwaad op hem omdat hij dit aangedaan heeft, maar het grootste deel zou hem direct weer in de armen vliegen moest hij zeggen dat hij een eind wil maken aan de pauze.

wat vind jij? laat ik met mn voeten spelen of heb ik er uiteindelijk toch goed aan gedaan hem de tijd te geven die hij nodig had ( en nog steeds nodig heeft)?

liefs

Elke

Bij het lezen van je verhaal vond ik het echt griezelig hou veel jouw situatie op de mijne trekt!!
ik heb ook steeds alle contact van zijn kant laten komen en blijkbaar was dit voor mij ook een goede beslissing.

we hebben een leuk weekend achter de rug en na 2 maand heb ik eindelijk de indruk dat alles weer de goede kant op gaat.we hebben heel lang gepraat over ons en veel geknuffeld.en ik besefte toen pas hoe lang het eigelijk al fout liep tussen ons. ik was bijna vergeten hoe een echte gemeende knuffel voelde van toen we net samen waren.zo lang al gaf hij me geen genegenheid meer en ik heb het gewoon niet willen zien.

wat je beslissing betreft: volg je hart en je zal de juiste beslissing maken!

veel liefs

Elke

hey,

ik denk inderdaad dat hij een spelletje met je speelt.hij kan het 1 keer menen en dan weer twijfelen, 2 keer mss ook nog maar 11 maand aan een stuk?? mijn vriend is nu ook aan het terugkeren maar als hij dit terug neemt weet ik dat het over is, voor mij maar ook voor hem.

voor jou ligt het wel een stuk moeilijker door jullie dochtertje. maar ook voor haar zullen jullie duidelijk moeten zijn of ze zal blijven hopen dat haar ouders terug bij elkaar komen en telkens weer teleurgesteld worden. en je zal op de duur verbitterd raken en haar vader beginnen haten wat ook niet echt gezond is.

praat eens duidelijk met hem en probeer tot een duidelijk besluit te komen. ik wee het als buitenstaander allemaal heel makkelijk gezegd. maar het is iets waar je uiteindelijk toch door zal moeten en hoe langer het duurt hoe pijnlijker het wordt.

veel sterkte

Elke