Hey allemaal,
Misschien niet helemaal eerlijk, want het is nog aan, maar ik wil toch m’n verhaal kwijt en eerlijk advies.

Vorige jaar april had ik m’n eerste date met J. het was super leuk en gezellig, dus een 2e date kwam al snel. Na 2 weken vroeg hij al of ik zn meisje wilde zijn en zei hij voor het eerst dat hij van me houd. Ik kon het toen nog niet zeggen, maar hij was lief en geduldig. Na een tijdje heb ik het ook gezegd.
Hij is zeeman, dus elke 6 weken is hij 6 weken weg (6 op 6 af), wat natuurlijk verschrikkelijk is in een nieuwe relatie. Je kent elkaar net en dan gaat hij al langer weg dan je elkaar kent.
Maar goed, dat was dus een test. Die test hadden we met vlag en wimpel gehaald. Het ging zelfs zo goed dat we in het verlof erna meteen 3 weken op de bonnefooi naar Frankrijk gingen. Alleen een tentje mee en gaan. De ultieme test werd het door vele genoemd.
Ook met vlag en wimpel geslaagd. Het was fantastisch. Iedereen was jaloers op onze relatie. Mensen dachten dat we al jaren iets hadden, terwijl het pas net 2 manden was. Ons geluk kon niet op. Zo gelukkig.
Toen ging hij weer voor 6 weken weg. Naast dat ik hem ontzettend miste en hij aan de andere kant van de wereld was was er nog passie volop. Dus plande we de volgende vakantie. Dublin! Met oud en nieuw. Dat duurde nog 5 maanden pp dat moment. Terwijl we pas 3 maanden hadden. Met alle zekerheid boekte ik die vakantie. We hadden er zin in en hadden het nergens anders meer over.
Toen hij weer thuiskwam ging het leven gewoon weer door. We deden alles samen. Hij bracht me naar werk en haalde me weer op. Dan gingen we naar Rotterdam (hij woont daar, ik in den haag). We praatten zelfs al over samenwonen, niet meteen natuurlijk, maar gewoon dromen. Toen ging hij weer weg voor 6 weken. De eerste 2 weken gingen zoals normaal. Maar daarna kregen we een ruzie.
Die ruzie moest over de whatsapp, wat natuurlijk super kut is, maar het was niet anders. Maar daardoor is iets kleins geëscaleerd in iets groots. De volgende 4 weken waren alleen maar ruzies. Toen kwam hij terug. We zouden 2 weken daarna naar Dublin gaan. Maar er was spanning. We kregen om de kleinste dingen ruzie, ook in Dublin (verder best een prima tijd gehad). Ik kan altijd heel erg fel en onredelijk zijn, dat weet ik. En ik weet dat het grotendeels mijn fout is dit, maar die ruzie heeft me zo onzeker gemaakt. Sinds die ruzie zie ik hem ook bijna nooit meer. Hij is altijd bij zn beste vriendin (een oudere vrouw die hij zn tante noemt).
Door altijd bij mij te zijn is hij haar bijna kwijt geraakt, dus ik snap het dat hij extra tijd met haar wil doorbrengen, maar daardoor vergeet hij mij. Alles komt van mij uit. Alle afspraken die we hebben (die hij ook nog best vaak afzegt), spontaan langskomen, komt allemaal van mij. Als ik hem niet app, appt hij mij niet. Hetzelfde met bellen.
Anyway. Gister hebben we 5 uur lang gezeten en gepraat. Allebei op het punt gezeten om de relatie te verbreken, maar houden zo veel van elkaar dat we het gaan proberen. Hij wil meer ruimte en ik wil dat hij meer laat merken dat hij vab me houd. Ik heb beloofd hem niet continu te appen, niet te zeiken om de kleinste dingen. Vandaag is dus dag 1, en ik heb hem alleen vanmorgen een appje gestuurd met “goedemorgen, veel plezier vandaag, ik hou van je”. En we hebben heel kort even geappt. Maar verder de hele dag niks gehoord.
Wat mijn angst nu is, als ik hem te veel met rust laat dat we dan uit elkaar groeien, maar als ik hem wel blijf appen hij mij begint te haten.
Ik vind het zo moeilijk. Als ik zo veel hou van iemand wil ik ervoor gaan en die liefde eruit gooien en hem verwennen en laten weten hoeveel ik van hem hou, maar dat kan dus niet.
Ben ik zo’n zeikerd?