Het gevoel.

Ik wil gewoon vergeten dat ik met hem ben geweest. Ik ben er zo klaar mee! Maar het gevoel overvalt me toch nog regelmatig. Ik kan niet meer genieten van dingen, zoals ik dat vroeger kon. Ik ben ontzettend op mezelf of bij mijn familie. Ik wil mijn vrienden niet verwaarlozen, maar ik merk dat ik het toch doe. Ik kruip soms toch een beetje in m'n schulp, terwijl ik nooit zo ben geweest.
Ik voel me vaak alleen, terwijl ik weet dat ik heel veel mensen om me heen heb die wel van me houden. En die wel accepteren hoe ik ben.

Gisteren kwam de man met de hamer weer. Het was mooi weer en ik ging na het werk naar huis. Alleen.. Dan gaan mijn gedachten met me op de loop. Wat hij doet? Met wie hij is? Is hij echt met die nieuwe vriendin of verzon hij er 1 zodat ik hem met rust zou laten. Is hij echt deprie of doet hij weer lekker z'n ding? Denkt hij nog weleens aan me? Wilde hij wel echt met me trouwen? Allemaal vragen.. Maar ik weet dat ik er geen antwoorden op ga krijgen. Ik bel en sms ook niet meer. Met elk gebaar word ik keihard de grond ingestampt. Ik heb er zo genoeg van..

Ik ben gisteren maar vroeg gaan slapen, gewoon om even niets meer te voelen..