Ik weet niet hoe ik mij moet voelen. Relatie is ongeveer 4 maanden geleden uit gegaan, na 6 jaar. Huis gekocht (op zijn naam, want ik had destijds geen vaste baan), al mijn spaargeld in de verbouwing gestoken en dan kom je op een dag beneden en ligt er een brief op je te wachten. Hij wilde niet meer. Hij zat al sinds zijn 18de in relaties en wilde nu tijd voor zichzelf. Ik ben 28 en hij is 31. Per brief!

Ik besloot naar mijn ouders terug te gaan. Mijn spullen ea staan daar nog. In de eerste maand had ik het gevoel dat ik aan het verdrinken was en bleef mij aan hem vastklampen: smsjes sturen, mails etc met vragen waarom en hoe. Maar vooral waarom. En hoe het in de toekomst beter kon gaan. Ik weigerde hem zelfs mijn ex te noemen, terwijl hij dat wel bij mij deed. In die 3 maanden heb ik hem 2x gezien. Het was nog geen definitieve breuk, maar een time-out. Ik gaf hem de tijd om zichzelf "weer te vinden".

De eerste keer dat ik hem zag, hadden wij afgesproken. De tweede keer stond ik onaangekondigd voor de deur. Het was/is immers ook mijn huis. Maar hij was er niet van gediend en de deur werd in mijn gezicht dicht geslagen. Gekwetst en verdrietig ging ik weg, want ik dacht "het is mijn schuld dat ik zo pusherig ben".

Al die tijd verzekerde mij dat ie geen ander had. Tot vandaag. Wij hadden afgesproken dat hij mij zou bellen voor mijn spullen, maar vandaag ging er soort klik om. Ik wilde niet meer wachten. Ik vroeg naar mijn spullen en of hij een vriendin had. En tot mijn verbazing had ie al een maand een nieuwe relatie! Met een collega waarvan hij in het begin verzekerde dat er niets gaande was tussen hen. Ik had altijd een vermoeden gehad dat er meer speelde tussen die 2. Elkaar continue taggen op Facebook en op elkaars berichtjes reageren. Hij deed nooit wat aan Facebook, maar nu was ie er niet af te slaan.

Vandaag is mijn wereld dus opnieuw in elkaar gestort. Hoe stom dit ook is. Ik wist het wel, maar waarom doet het zo'n zeer dat ie zo snel iemand anders heeft gevonden? 6 jaar waren wij samen en het huwelijk stond volgend jaar ingepland. Ik heb mij afgelopen maanden sterk proberen te houden, door voor mijzelf te kiezen. Maar het doet echt zeer dat ik voor hem heb gevochten en hij totaal niet voor mij.

En nu moet ik aanstaande zondag terug naar het huis om mijn spullen op te halen. Het huis wat wij samen hebben gebouwd en wat hij dus nu met een ander deelt. Hij vertelde mij zelfs dat ie de sloten heeft veranderd, omdat hij niet wilde dat ik onaangekondigd kwam. In mijn huis nb! Boem, nog een dolk in mijn hart.

Ik probeer mij sterk te houden. En al helemaal voor zondag. Ik wil niet dat hij mij verdrietig ziet. Maar het is lastig en ik kijk niet uit naar zondag.