Ik weet het even niet meer. Twee weken geleden kregen mijn vriend ik een heftige ruzie om niks, Het enige wat ik vroeg is of hij meeging naar de bruiloft van een vriendin. De reactie die ik daarop kreeg was belachelijk. Daarop was ik zo teleurgesteld dat ik drie dagen even niets meer van me heb laten horen. Toen ik weer belde zei hij dat hij het even allemaal niet meer wist. Hij was overspannen en zou onze ruzies er niet meer bij kunnen hebben. Later ben ik nog even langs geweest om het een en ander uit te praten. Helaas viel er nauwelijks met hem te praten. Het enige wat hij kon zeggen is dat hij overspannen was. Dat hij rust nodig had en dat het tijdelijk was. Ik heb toen gezegd dat ik niet in deze slachtofferrol wilde zitten, dus heb ik er een punt achter gezet.

Afgelopen zondag moest ik nog even wat uit zijn huis hebben, maar het leek me ook even een goede gelegenheid om te kijken hoe het met hem ging. Toen was hij heel aardig. Ik heb gewoon eerlijk gezegd wat ik kwam doen. Hij zei dat ik altijd welkom was en desnoods de hele dag mocht blijven zitten. Hij kuste me nog een aantal keer, gaf aan dat hij het er heel moeilijk mij had en mij vreselijk miste. Hij wilde zelfs nog een knuffel bij het afscheid waar hij nogmaals benadrukte dat het om een tijdelijke break ging. Wederom zei hij dat het een tijdelijk iets betrof want hij hield zoveel van mij, dat hij het vervelend vond om juist diegene steeds pijn te doen door zijn overspannen zijn. Dat klinkt natuurlijk heel nobel, maar of het waar is? Misschien is het zijn manier om er een punt achter te zetten. Intussen hebben we al een week helemaal geen contact meer gehad. Zoals de situatie nu is wil ik eigenlijk dat hij mij weer belt. Ik mis hem vreselijk en zou eigenlijk een iets betere uitleg van hem willen, maar diep in mijn hart weet ik dat ik er niets mee opschiet. Hij heeft aangegeven rust te willen en kon ook niet vertellen voor hoelang. Mij staat niets anders te doen dan dat te respecteren, maar er komen wel steeds meer vragen boven drijven. Waarom zegt hij dat hij nog van me houdt en laat hij niets meer van zich horen. Ik heb zo ongeveer tien keer per dag de neiging om op te bellen. Gelukkig heb ik hem tot nu toe goed kunnen onderdrukken. Waarom blijft hij hameren dat het een pauze is terwijl ik eigenlijk al een punt achter had gezet voor mijn eigen gemoedstoestand? Ik begrijp er helemaal niet meer van en in de tussentijd ligt mijn hele leven overhoop. Iemand ervaring mee? Tips om deze tijd te overleven? Ik weet het gewoon even niet meer.