Maar weer een blog van mij...vorige week heb ik een blog geschreven waarin ik zei dat ik het aan het loslaten was, dat ik me goed voelde en dat het allemaal goed gaat komen. Maar verschrikkelijk onverwachts ging het eigenlijk vanaf dat moment weer bergafwaarts met me. Het opnieuw, ook al was het maar een beetje, contact hebben met mijn ex deed me geen goed. De dagen er na was ik chagrijnig en kon er niet echt uitkomen, maar ik wilde door dus ik hield mijn mond en ging door. Ik praatte er ook niet meer over met mijn moeder, wat ik veel gedaan heb de laatste tijd. Ik wilde haar niet meer lastig vallen met mijn 'gezeur'. Maar eigenlijk wist ik wel dat ik vroeg of laat zou breken en weer zou zitten janken door alle opgekropte emoties.
Deze week had ik op een gegeven moment opeens het gevoel dat ik mijn ex tegen ging komen, terwijl ik haar al een maand niet meer had gezien. Maar, rationeel als ik probeer te zijn overtuigde ik mezelf er van dat mijn gevoel het fout had, want dat was de laatste tijd wel vaker het geval. 'Je gevoel heeft het fout, je komt haar niet tegen'. En nog geen uur later, daar liep ze...niet langs me heen of een eindje verderop...nee, ze liep min of meer recht op me af. We groetten elkaar en dat was het.
Toen ik eenmaal thuis was brak ik dus weer...alle opgekropte emoties kwamen er uit en ik stortte een waterval aan woorden over mijn moeder heen. Ze heeft met me gepraat en me kalmeringspillen gegeven, die helpen erg goed...ik denk nog steeds heel veel aan alles, maar de emoties krijgen nu (voorlopig in ieder geval) niet meer zo veel vat op me als eerder. Nadat ik mijn emoties weer wat onder controle had, heb ik iemand die dicht bij mijn ex en mij staat gebeld...om te vragen of zij misschien weet of er nog gevoelens zijn bij mijn ex voor mij en wat voor gevoelens dat zijn. Dat wist ze niet, want mijn ex praat daar niet of nauwelijks over, ze weet alleen dat mijn ex niets tegen mij heeft...en dat mijn ex veel nieuwe vrienden heeft gemaakt op haar nieuwe school, dat ze zich vrij voelt, dat ze veel afleiding zoekt en dat ze geniet van alles wat ze nu heeft.
Hoewel je aan de ene kant een ander antwoord zou willen horen, deed het me erg goed om te horen dat mijn ex 'geniet'...want dat verdient ze. Ik ben oprecht blij dat zij gelukkiger is nu, maar ik denk ook dat dit een soort fase is...ze was nog jong toen ze met me kreeg, heeft daardoor nooit zo veel van het uitgaan en het vrij zijn gehad. Helemaal al niet omdat ik erg bezitterig was. En nu voelt dit allemaal erg goed voor haar, ik begrijp dat. En ik geloof ook dat zij niet meer datgene voor mij voelt wat nodig is voor een liefdesrelatie. Het is over, het boek is dicht. Zo voelt het ook voor mij.
Maar ik heb het gevoel dat er een tweede boek komt...dat ons verhaal nog niet ten einde is. Ik heb het gevoel dat wanneer zij zich goed vrij heeft gevoeld en de last van de relatie van haar schouders is gevallen, dat het weer goed kán komen. Ik ben er niet van overtuigd dat het goed komt, ik weet echt niet of dat zo is...maar ik heb besloten om mijn gevoel te volgen. En mijn gevoel zegt me dat ik écht van haar hou. En als je echt van iemand houd, moet je het dan opgeven? Ik weet het niet, de verstandigste weg is opgeven, loslaten, verwerken, doorgaan...de makkelijkste weg ook, denk ik.
Maar ik kies de moeilijkste weg, want die kán mij leiden naar degene die ik wil. Ik geef haar niet op, ik vecht voor haar. Omdat ik van haar houd.
Ik ga haar niet bombarderen met smsjes of bloemen sturen of weet ik het wat. Nog niet. Ik laat haar met rust, over een tijdje is het weer de datum dat wij verkering kregen...misschien dat ik dan wat sms naar haar. Zij geniet van haar vrijheid, en dat gun ik haar, daarom laat ik haar zoveel mogelijk met rust...maar opgeven doe ik niet.
Ik heb wel de gedachten dat je jezelf nooit zo moet wegcijferen voor iemand, dat dit de pijn enorm kan verergeren en verlengen, en dat het beter is om los te laten. Maar ik weet dat wat ik voor haar voel, echte liefde is. En als je al niet alles wilt geven voor liefde, waarvoor dan wel?

Ik begrijp het wel als hier onder deze blog straks allemaal reacties verschijnen waarin wordt gezegd dat ik los moet laten en dat ik echt door moet zonder haar, etc., want ik weet zelf ook heel erg goed dat dat de makkelijkste oplossing is. Maar ook al zou de weg die ik nu kies heel erg lang zijn en heel erg zwaar, als dat mij uiteindelijk terug brengt bij haar, dan is het het dubbel en dwars waard. Maar wat dan als deze weg mij uiteindelijk niet terug brengt bij haar? Ik waag het erop.

Groeten TJA.