Dag zoveel. Ik houd op de dagen te tellen. Wil niet weten waar ik ben. Nog voor ik wakker ben, jouw naam als een doffe dreun in mijn voorhoofd. Mijn ogen zwaar nog van het huilen gisteren. Of was dat vannacht, toen je in een droom voorbijkwam. Weerhoud me van de drang je gangen na te gaan. Wil niet weten waar je bent, wat je doet, waarom je al bijna 24u niet online kwam. Het is al moeilijk genoeg zo. Er was nooit geen toekomst voor 'ons', zei jij. Er was volgens jou nooit geen 'ons'. Maar je hield me vast, in de greep van je armen die liefdevol aanvoelde, toch? Ik gaf me er aan over, zonder angst, stom? Soms als ik je wilde laten gaan, heldhaftig DE beslissing had genomen, lachte je me uit om mijn gekkigheid, omarmde me en zei 'ik hou van jou'. Hoe kon ik weten dat het voor jou een spel was, toch? Ik wilde 'wij', wij samen, voor altijd. Wat ik wil weten alleen nog is dit, mis je mij ook, denk je aan mij, voel je mij nog? Hou je nog van mij, huil je om mij? Of was en ben ik slechts iemand die jij ooit kende, een vage herinnering, 'someone that u used to know''. Heb ik betekenis nog voor jou, spel je mijn naam nog? Ik mis jou, en jij, ook?

https://