Het kan verkeren. En toen was het weer licht. Het systeem, mijn systeem, vrij! Helemaal weer los van jou, zelfstandige autonome entiteit. Heerlijk om weer los te zijn. Wat heb ik een lange aanloop nodig gehad. Ik was ergens bang voor, achteraf bleek het loos alarm. Helemaal, alles bij elkaar, twee weken. Slechts twee weken, rouwen, om jou. Deze week hebben we met elkaar gesproken. Hoe goed het was, het besluit, prima zelfs. Misschien kunnen we zelfs wel vrienden bljven, echte vrienden. Wie weet, het doet er nu niet toe. De trein is niet gestopt, rijdt weer met bekende bestemming.

De lucht begint te klaren, ik mis je, nog steeds. De realiteit begint binnen te komen. Hoe het was, wat kon zijn en is geweest. Je kuste me nooit zoals ik je het liefste had. Ik miste je als we samen waren. We waren samen maar ik was eenzaam. Ik verlangde naar jou, je handen, je mond, je overgave. Zonder voorbehoud, overgave, jouw handen die mij de liefde verklaren, als in een gedicht. Jouw mond die de mijne kuste, als zouden ze mij vertellen, jij bent van mij, voor altijd. Jouw intense blik, de samensmelting, samen één worden. Nu en hier. Je kon het niet, wist niet hoe, zei je.

En ineens klaarde de lucht zomaar op, breekt de hemel open, de zon komt voorzichtig door. Licht, einde van de tunnel? Licht in mijn hoofd. Licht op mijn borst, steen weg uit mijn maag. Vandaag is een nieuw begin. Ik begin iets van zoets eindelijk weer te proeven. Ik mis jou mijn lief, maar het stop niet, het leven, bij jou. Het is vandaag een goede dag!

https://

Dag zoveel. Ik houd op de dagen te tellen. Wil niet weten waar ik ben. Nog voor ik wakker ben, jouw naam als een doffe dreun in mijn voorhoofd. Mijn ogen zwaar nog van het huilen gisteren. Of was dat vannacht, toen je in een droom voorbijkwam. Weerhoud me van de drang je gangen na te gaan. Wil niet weten waar je bent, wat je doet, waarom je al bijna 24u niet online kwam. Het is al moeilijk genoeg zo. Er was nooit geen toekomst voor 'ons', zei jij. Er was volgens jou nooit geen 'ons'. Maar je hield me vast, in de greep van je armen die liefdevol aanvoelde, toch?

Voel me vandaag verdrietig. Dag 6 nu. Het wachten op de wederzijdse liefde heeft niet het verwachte opgeleverd. Na anderhalf jaar had ik geen weerstand meer en werd ik boos. Ik kon niet langer meer samenzijn met iemand die mijn liefde niet wilde ontvangen en delen. Ik wilde samen groeien en ontwikkelen. Het werd mij meer en meer duidelijk dat voor een 'ons' geen toekomst zou zijn. Maar desondanks voel ik me verdrietig en afgewezen. Maar ook tijdens de relatie heb ik mij voortdurend afgewezen gevoeld.