De lucht begint te klaren, ik mis je, nog steeds. De realiteit begint binnen te komen. Hoe het was, wat kon zijn en is geweest. Je kuste me nooit zoals ik je het liefste had. Ik miste je als we samen waren. We waren samen maar ik was eenzaam. Ik verlangde naar jou, je handen, je mond, je overgave. Zonder voorbehoud, overgave, jouw handen die mij de liefde verklaren, als in een gedicht. Jouw mond die de mijne kuste, als zouden ze mij vertellen, jij bent van mij, voor altijd. Jouw intense blik, de samensmelting, samen één worden. Nu en hier. Je kon het niet, wist niet hoe, zei je. Je hebt het nooit gekund, je geven, vol, zei je. Je liet me slechts verlangen, je gaf het me niet. Het werd me duidelijk, je zou het me ook niet gaan geven, n.o.o.i.t. God wat verlangde ik naar jou, ik hield van je, tot aan de hemel en terug. Maar ik moest ook eerlijk zijn, ik moest trouw zijn, aan mezelf. Ik leed schade aan mijn ziel, de ziel die ik met jou zo graag had willen delen. Slapen samen, je armen, je benen, je voeten, ik kuste ze. Wat hield ik van je armen, zo fijn en warm en veilig. Je benen, zo mooi, de mooiste benen die ik in mijn leven heb liefgehad. Je voeten, ik aanbad de grond waar ze liepen. Anderhalf jaar, heb ik gehoopt dat je zou komen, mij zou aanraken, zou voelen, mij echt zou willen, zoals ik je het liefste had. Je gaf jezelf, met voorbehoud, op jouw voorwaarden, op jouw tijd, in jouw tijd. Waar bleef ik, instrumenteel. Ik wilde de liefde met je delen, passie met jou beleven. Jij beleefde iets alleen, eigenilijk heel eenzaam, ik was er slechts bij, toeschouwer. God wat verlangde ik naar jou om één te worden, één te zijn, één voor altijd, soulmates forever. Maar ik moest verder, zonder jou, schade aan mijn ziel, niet langer wachten meer op jou. Want jij, komt niet, n.o.o.i.t. Ik kan je niet laten gaan, maar het moet. Ik zeg dat het beter is. Wat is, wat was, schatje ik mis je, af en toe een traan nog.