Hebben jullie weleens het gevoel dat je als je je ware nog niet hebt gevonden of hebt verloren, dat je iets mist? Dat ergens iemand die gelijk is aan jou, je ware, op je wacht? Iemand met wie je een klik hebt, je ware soulmate? Dat pure verlangen, het missen, waardoor je je eenzaam voelt?
Ik mis het gevoel van tederheid, ultieme geluk, voel me verlaten, eenzaam, ondanks dat ik toch omringd ben door mijn kinderen, vrienden en familie. Net alsof dat niet genoeg is, voel me wel schuldig over. Mis het gevoel dat iemand mijn hart deelt, mijn grote liefde, de ware. Dat gevoel. Alsof de helft van mij verdwenen is, heb de neiging om op zoek te gaan, naar wat? Weet het niet, ik mis iets. Dat gevoel toch eenzaam te zijn, iemand die mij door en door begrijpt, mijn soulmate. Het gekke is, dat ik dat gevoel al had voordat mijn vrouw een ander had, 2 jaar geleden toen we meer van elkaar verwijderen.
Net waar ik bang voor ben, ondanks alle afleidingen, mijn werk, steun van vrienden, kinderen en familie, mis ik toch net iets, komt mijn ziel verhaal halen? Voel me ondankbaar, maar kan er niets aan doen. Mis ik mijn vrouw? Of mis ik haar aanwezigheid? Ik mis haar vroegere ik, niet zoals ze nu is, is beter dat ik haar nu minder zie. Voorkomt wrijvingen.
Maar ondanks dat missen, wil ik haar niet meer zien, alsof zij mijn soulmate niet meer is, of misschien nooit geweest? Ik weet het niet, ze heeft mijn hart gebroken, een soulmate doet zoiets niet. Maar ik kan nog wel opbrengen haar te respecteren als de moeder van mijn kinderen, maar zoals vroeger wordt het nooit meer.

Mr Bean