Het is een week geleden dat hij het uitmaakte. Ik ben al iets over mijn ergste verdriet heen. Maar ik wil hem graag spreken, maar tegelijkertijd ook weer niet. Dit omdat ik zelf nog te emotioneel ben.
Wij waren nog jong toen wij een relatie begonnen. Veel te jong. Toen wist ik het al. Het is te vroeg. Dit omdat ik net depressief was, daarna kwam overspannenheid, daarna ontslag, ouders in scheiding en nu dit. Het volgde elkaar zeg maar netjes op. Ik had geen tijd voor hem. Dat doet mij pijn. Ik kon niet anders.
Hij is niet gelukkig. Dat was hij in het begin ook niet. Het stomme is dat ik nu pas tijd heb om dat in te zien. Nu pas kan ik veranderen. Tijd voor hem. Maar hij trekt het niet meer.
Ik snap hem. Ik kijk terug en snap hem. Daarom ben ik trots op hem. Trots dat hij de stap heeft genomen om aan zichzelf te werken. De stap om eindelijk voor zichzelf te kiezen.
Maar ik weet niet of ik hem moet smsen/mailen dat het goed met mij gaat. Hij is erg gevoelig en voelt zich schuldig voor mijn gekwetset gevoelens. Hij praat ook niet met anderen over hoe hij voelt. Dat kon hij bij mij al amper, maar bij mij was hij het openst zeg maar. Ik geef hem tijd. Ook al vind ik dat moeilijk. Hoewel hij het uitmaakte, wil ik hem zeggen dat ik er vrede mee heb. Hem troosten. Ik wil hem nu steunen. Hopen dat wij ooit gewoon vrienden kunnen zijn.
Toch blijft hij speciaal voor mij. Ik zou nu graag wachten op hem. Maar ik heb beloofd dat ik dat niet zou doen. Ik ga ook aan mezelf werken. Ik heb ben er zelf ook nog niet.
Misschien was het ook lot dat ik dit jaar psychologie ben gaan studeren. Drie dagen na de breuk kreeg ik een college over verlieskunde. Ik kon amper mijn tranen binnen houden. Ik loop als een zombie over school en heb er schijt aan. Ik ben ook 3 kilo kwijt. Maar ik hervind mezelf langzaam weer.
Ik ben gister bij zijn zussen geweest en we hebben een leuke dag gehad. Ik weet dat ik eruit kom. Met hulp van mijn sociale kring gaat het stukken beter met mij. Ik heb ze dus ook ten alle tijden gebeld, hihi.
Het troost mij een beetje wetende dat ik ook een speciaal plekje in zijn hart heb. Ik wil hem helpen zoals hij mij zo goed heeft geholpen. Misschien ooit.
Woede heb ik niet. Ik voel alleen verdriet en liefde voor hem.

Misschien moet het vak worden, verlieskunde. Ik heb al zoveel meegemaakt.

Sterkte iedereen!