En nu is het zeven uur in de avond en ik heb net mijn allerlaatste gesprek met je gehad. Ik moet het opschrijven omdat het de enige manier is om er grip op te krijgen. Je hebben een half uur gepraat en de woorden die je zei galmen nog na in mijn hoofd. Ik ben niet wat je zoekt, je bent echt klaar met me, voelt niets meer voor me. Je wilt iemand anders. En ik ben niet diegene. Ik wou dat je me eerder had gezegd wat je graag anders had gezien, je hebt nooit iets gezegd. Nu is de knop voor jou om en je zit er ook totaal niet mee. Je stelt nogmaals voor om elkaar echt een maand, twee maanden helemaal niet te spreken. Geen msn, geen sms, geen telefoontjes, geen bezoekjes niets. De leegte vult mijn longen. De leegte vult mijn hart. Dit is het einde. Het absolute einde, als een deur die eindelijk dichtvalt. Jouw sappen nog in mijn lichaam, jou geur nog in mijn neus, op de dag dat het een maand uit is is het dan echt afgelopen voor jou en mij. Maar vooral voor mij. Twee minuten geleden legde ik de telefoon neer en ik probeer vast te houden wat ik nog heb. Alles hierna lijkt onmogelijk. Alles hierna zal zonder jou zijn. Ik vraag je als laatste om niet meteen in een andere relatie te stappen. Je lacht en zegt, hoezo niet, omdat dat niet leuk voor jou is? Je kan het toch niet tegenhouden. Jij weet niet dat ik jouw hoofd op de site heb gezien en dat ga ik je niet vertellen ook. Maar ik weet diep in mijn hart dat je iemand anders gaat vinden, ergens in de komende maand. En het breekt me, omdat dan elke kans tussen jou en mij verkeken is. Anderzijds, misschien heb jij iemand anders wel nodig om in te zien dat wat jij en ik hadden speciaal was. Anderzijds, misschien heb ik wel iemand nodig om in te zien dat je gelijk hebt. En dat we inderdaad niet bij elkaar horen. Maar ik wil zo graag bij je horen. Maar nu kan het niet. Ik MOET inzien dat het nu niet kan. Ik MOET aan mezelf gaan werken de komende tijd, aan mezelf denken, mijn eigen dingen doen, gaan sporten, mijn rijbewijs halen, alles wat er nooit van kwam omdat ik teveel met jou bezig was. Je geeft me van zoveel dingen de schuld. Je doet zo alsof het allemaal niets voorstelt. Het aller allermoeilijkste is dat ik alles gegeven heb wat ik had en dat jij nu doodleuk zegt dat dat niet genoeg is, dat ik niet goed genoeg ben, dat er iets niet goed aan me is, dat ik niet ben wat je zoekt. Het is niet te accepteren voor me. Blijkt dat het helemaal niet de abortus was, dat het niet zo is dat je niet met mijn verdriet overweg kan. Dat is het allemaal niet. Het is, dat jij me niet meer wilt. Dat je me niet meer mist. Dat je iemand anders wilt. Het ligt aan mij. Alleen aan mij. Ik ben niet goed genoeg.