Goh, vandaag naar het zwembad geweest, erg mooi, een golfslagbad. Veel plezier met de kids kunnen maken. En in het zwembad horen uiteraard ook zwembanden, planken etc. , van die speeltjes, waar kinderen vaak om vechten. Hebben we zo'n plank komen die andere kinderen als gieren op azen. Heb ik net zo'n plank of grote zwemband weten te bemachtigen komen die kinderen mij gelijk vragen of ze die mogen hebben. Nee, nee, neen! Wel zielig, met van die zielige ogen kijkend, maar ik kon ze weerstaan, yes! Wel gemeen, maar die neen werd eigenlijk getriggerd door het neen zeggen tegen mijn vrouw! Moeten die zielige kindjes nu het slachtoffer van worden, maar ja, ik moet die spullen toch ook voor mijn eigen kids kunnen beschermen? Is gelijk symbolisch voor het gedrag van mijn vrouw de laatste tijd.
Wat ik namelijk merk is dat mijn vrouw nog steeds alle hulp in alles van mij verwacht. Dat ik nog steeds die lieve husband ben, die alles ongevraagd voor haar doet. Nee, nee, nee, ik kan het niet meer opbrengen, doe alleen het meest noodzakelijke. Maar zij zit zo in elkaar dat ze niet wil vragen om hulp of smeken (smeken is wel lekker , wordt dan boos waarom ik haar niet gelijk wil helpen. Tsja, ik heb dit al eerder verteld, maar vandaag weer zo'n situatie, begin er moe van te worden. Moest van haar iets langsbrengen bij iemand, omdat ze weg moet, vergeten de spullen mee te nemen. Ik zei dat ik dat niet wilde, ze werd boos. Toen ze naar het station ging heeft ze die vraag nog een keer gesteld, of ik de spullen wil langsbrengen of dat ze het bij mij ophalen. Ik hield mijn poot stijf, en zei dat ik geen tijd had, moest thuis nog van alles doen (is geen smoes), had er gewoon geen zin in, mag ik? Ze boos naar het station, maar het deed me niets, helemaal niets meer. Denkt zij echt dat ze me op die manier nog kan manipuleren?
Kijk, ik wil niet kinderachtig doen, maar wil alleen de nieuwe grenzen aangeven, mijzelf beschermen, omdat ik haar al aan het loslaten ben. Dat heeft consequenties, namelijk dat ik haar niet meer onvoorwaardelijk meer help in alles. Trouwens, zij is totaal niet bereid om mij enigszins ergens mee te helpen. Telkens als ik haar wat vroeg, vond ze dat ik haar push, dat ik het ook zelf kan regelen. Kijk, als zij al zo begint, veranderd in een vreemdeling, die niets meer om mij en veel minder om de kinderen geeft, dan bescherm ik mijzelf door haar niet meer onvoorwaardelijk te helpen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer zij de kinderen voor het laatst heeft geknuffeld, als een lieve moeder, echt, heb er geen woorden voor, wat mij betreft is mijn vrouw al dood, moet mijzelf en de kids tegen deze vreemdeling beschermen. Ze heeft wel alle tijd en liefde voor die ander, en de kinderen van die ander! Ze praat vol liefde over de kinderen van die ander, niet normaal toch? En onze eigen kinderen krijgen nauwelijks aandacht, tja, net genoeg om niet schuldig te voelen, echt waar.
Haar realiteitsbesef is totaal zoek. Waar ik ook veel moeite mee heb is dat mevrouw gewoon hoteldebotel super vrolijk thuiskomt, is wel ok, maar doet alsof alles pais en vree is. Kijk, ze hoeft alleen maar begrip, respect te tonen voor mijn situatie, ik heb haar al meer dan genoeg duidelijk gemaakt dat ik verdriet heb. Maar als ze ook nog geen moeite doet om haar puberale verliefdheidsgedrag (vrolijk tegen iedereen, zingen, veel op uiterlijk letten, denken dat ze de mooiste van de wereld is etc.) te verbergen tegenover mij, terwijl ze weet dat ik verdriet heb, dan vind ik haar gewoon gewetenloos. Heb haar gisteren in een sms duidelijk gemaakt dat ik verdriet heb, wel overleef, maar het leven een struggle is geworden, hoopte op een beetje begrip. De enige dat ze zei is "Wat ben ik toch een egoïstische trut" Ik heb niet eens op gereageerd, ze beaamt dat gewoon, maar het zijn slechts woorden. Haar gedrag spreekt boekdelen, ze heeft totaal geen respect en begrip voor me. Kijk, dat ze met mij wil kappen, dat respecteer ik. Maar dat ze geen respect en begrip voor mij kan opbrengen, zo gewetenloos, dat maakt haar voor mij een slecht persoon. Ik begin haar steeds meer en meer te verachten, haar huidige versie, deze vreemdeling. Alsof haar slechte eigenschappen nu de boventoon voert, waar vroeger haar goede eigenschappen de baas waren. Alsof haar huidige ik een slechte versie is van haar, zo vreemd. Ze heeft zeker haar goede kanten, zoals iedereen, zoals ik haar heb gekend, maar ik heb met haar dark side te maken nu, ongelooflijk. Met deze versie van haar wil ik mijn hart voor afsluiten, de deur staat niet eens op een kier meer, maar is gewoon dicht. Wat mij betreft is mijn vrouw dood, deze vreemdeling zal mijn leven en die van mijn kinderen niet vergallen, we gaan een mooie toekomst tegemoet, zeker weten, met veel licht, warmte en liefde! En hopelijk kan mijn geluk ooit compleet worden, mocht het zover zijn, dat ik ooit durf mijn hart met iemand te delen...

Mr Bean