Vanavond kwam mijn vrouw weer thuis, maar de laatste dagen brengt ze meer daar door dan thuis. Thuisgekomen voel ik weer verdriet opkomen, weet niet waarom, ik heb haar enorm gemist, kon dat niet aangeven, anders wordt het claimen. Hield mijn verdriet maar binnen. Ze zag het, kwam in de keuken naar me toe, keek me aan, ik wilde haar blik mijden, ze gaf me een knuffel en ik mocht haar op haar voorhoofd kussen. Kreeg tranen van in mijn ogen. Gaf me aan de ene kant een soort troost, opluchting, erkenning en begrip. Voor het eerst in de 3 weken is ze uit zichzelf naar me toe gekomen om mij te troosten, wetend wat ze heeft aangericht, haar gezicht spreekt voor het eerst boekdelen. Ben ik nu blij, uiteindelijk de erkenning en begrip van haar kant, dat is eigenlijk op dit moment het maximaal haalbare. Aan de ene kant een troost, maar aan de andere kant verdriet, gaf me namelijk ook een sprankje valse hoop, deed daarna dus nog meer pijn. Maar ik wil geen medelijden of troost van haar! Ik verdien toch meer, als haar jarenlange trouwe echtgenoot, door dik en dun, lief en leed meegemaakt, ik zou zelfs mijn leven voor haar en de kinderen geven?! Het verdriet bleef dus, ik moest haar wegbrengen naar het station, met de fiets, de frisse buitenlucht deed me wel goed. Thuisgekomen ging ik met de kids een feelgood movie kijken, als een soort troost voor mij en de kids, dat hun moeder weer weggaat. Deze avond en nacht wordt wel weer wat eenzaam, maar ik ben al eraan gewend, haar zien doet me nu meer verdriet. Ik kan het inmiddels wel aan, muziek van Volumia en De Kast tegen liefdesverdriet, op dit forum zitten, om het zo aangenaam mogelijk te maken.

Weet je, ik moet zeggen dat de laatste paar dagen wel ok zijn, ben beetje bij beetje sterker geworden, vooral dankzij veel reacties van jullie, mijn buddies en met name die van Ann1972 in het bijzonder.

Had vandaag in het nieuws weer gelezen over een gezinsdrama in Almere, heb nu meer zicht op waarom iemand zoiets doet, wil het niet goedpraten, maar men zou nu meer aandacht moeten besteden aan de enorme geestelijke ravage en pijn die een scheiding kan veroorzaken, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Die enorme hartverscheurende hartpijn, als men niet mee weet om te gaan, depressief raakt, dan kunnen er rare dingen gebeuren. Word tijd dat men hier eens aandacht aan moeten besteden, we hebben allerlei middeltjes tegen ziektes en kwaaltjes, maar bij de meest pijnlijke ziekte genaamd liefdesverdriet wordt men aan hun eigen lot overgelaten. Maar goed dat er zo'n forum bestaat, waar men lotgenoten kan opzoeken, is wel een enorme troost en uitlaatklep, om die enorme hartpijn uit te kunnen scrhreeuwen.

Deze dag had een dipje, ook qua weer, veel regen, tekenend voor mijn tijdelijke verdriet. Maar ik overleef het toch wel weer, bedankt dat ik mijn verdriet hier mag wegschrijven.

Groetjes,

Mr Bean