Ja precies, het is zo onbegrijpelijk af en toe en de vraag 'waarom' blijf onbeantwoord. En wat je zegt, het enige wat ik zelf als meest logische verklaring kan bedenken is dat ie te bang is voor zijn eigen gevoel. In mijn geval was hij altijd al een super gesloten boek tegen iedereen. Tot dat ie voor het eerst echt verliefd werd op mij en ik ken hem dan ook niet anders, ik ken hem als enige zo open als ie tegen mij was en daarom vond ik het ook zo mooi. En daarom is dit zo frustrerend en vreselijk pijnlijk, voor het eerst in 2,5 jaar laat hij mij dat ook niet meer zien. Ineens ook zo gesloten naar mij toe, zo ongeintresseerd zo koel, na 4 maanden geen contact. Ik heb hem onbewust pijn gedaan, er was veel stress in onze relatie voor hem en ik denk dat hij heel erg blij was toen 't eindelijk beter met 'm ging. En dat ie dat nu niet weer toe wilt laten..
Of het gevoel is natuurlijk echt weg, maar dat wil én kan ik gewoon niet geloven. Ineens? Na zo'n heftige relatie.

Wel een goede wat jij zegt. Als ik hem nu tegen zou komen zou ik inderdaad geen relatie beginnen. Ik begon een relatie met iemand die juist op zo'n mooie manier aan mij alleen alles kon laten zien. Niet aan zo'n ongevoellig jochie was 't bijna is! Als ik hem hiervoor niet had gekent had ik dr waarschijnlijk helemaal niets aangevonden. Maar juist omdat ik nog zo goed weet hoe het ook is geweest, hoe het eigenljik altijd is geweest. Juist omdat ik nog steeds hem van toen zie als ik naar 'm kijk, juist daarom blijft het zo pijnlijk en moeilijk en knap je er niet op af.

Het is wel zo, en ik hoop dat ik het over een tijd los kan zien. Wie hij nu is, en waar ik dus niets meer van wil. En wie hij was, en dat ik dat kan vasthouden en koesteren en misschien hopen dat 't ooit nog terugkomt. Want nu is het alleen nog maar zo onbegrijpelijk, je wil het eruit trekken, ik wil wel naar 'm schreeuwen dat ie normaal moet doen en dan samen erom lachen en weer verder gaan. Want hij is zo erg veranderd zelfs in zijn vriendschap dat ik wel móet geloven dat er meer achterzit.. Als het gevoel weg is kan je toch nog wel normaal doen? Ik was altijd zijn grote liefde voor bijna 3 jaar lang, maar na die 4 maanden, dus de afgelopen paar weken, gedroeg ie zich alsof ik z'n meisje was voor wanneer hij er zin in had. Alsof er nooit iets was gebeurd.
Ik dacht serieus dat ik gek werd toen ik weer voor het eerst bij 'm was geweest. Ik heb thuis alleen maar zitten huilen en me de volgende dag ziekgemeld. Het leek wel alsof alles onder mn voeten was verdwenen. Ik wist niet meer bij wie ik net was geweest, hij was zo veranderd. En nog steeds, nu misschien wel 2 maanden later al doet het ongelofelijk veel pijn en is het nog steeds onbegrijpelijk. Kan ik nog steeds zijn naam roepen als ik moet huilen en niet geloven dat ik hem niet gewoon kan bellen of smsen. Heb het contact een paar weken geleden echt verbroken, en echt een normale reactie kon ie niet geven op mijn afscheidssmsje.

En toch ben ik helemaal niet boos, en dat maakt 't misshcien wel moeilijker. Ik weet gewoon ergens dat 't ooit goedkomt en dat ie dit niet meent. Dat ie nu een grote muur omzich heen heeft gebouwt om zich te beschermen.. Maar als het zo moet zijn komen we ooit weer bij elkaar. En daar hebben we altijd samen in gegeloofd.
En toch, ik heb het gevoel alsof ik alle tijd zonder hem verspil. Zonder mn maatje, mn vriendje.. Ik mis 'm nog elke dag ongelofelijk erg. En zelfs het idee dat hij mij niet mist is bijna belachelijk als ik terugkijk op ons. Maar toch zal ik daar misschien langzaam maar in moeten gaan geloven. Pff wat is het toch moeilijk allemaal he, al die keuzes die je moet maken. Ik heb het gevoel dat ik zoveel fout heb gedaan, maar op al die momenten leek dat het juiste om te doen.

Deze kilte maakt me gek
En dit gevoel is angstaanjagend
Maar je woorden malen verder
En m'n ogen kijken vragend
Waarom zei je mij niet eerder
Dat je zo van me vervreemd was
Waarom sprak je over liefde
Als het al zolang voorbij is

Ik verlies het van de wanhoop
En ik voel m'n tranen branden
En ik zou niets liever willen
Dan m'n hoofd weer in jouw handen
Maar wat tot een uur geleden
Nog zo veilig heeft geleken
Is 'n hele grote leugen
En 'n kaartenhuis gebleken

Het is net of iemand anders
In jouw lichaam is gekropen
En ik heb niet eens gemerkt
Dat ie naar binnen is geslopen
Om jouw liefde uit te wissen
En m'n wereld te vernielen
Wil er niemand me vertellen
Dat ik alles heb gedroomd

Liefs x