Gister had ik mijn ex gezien. Het drong 's avonds pas echt door. Ik was kapot. Ik belde met zijn zus. Daaruit kwam naar voren dat hij er langer mee zat en hij mij eigenlijk niet durfde te kwetsen.

Ik had het heel zwaar. Ik wilde hem bellen. Vragen waarom.
Ik heb echt bolle dikke ogen. Ik heb me helemaal leeg gehuild. Ik wou dat die dipjes niet terug kwamen. Ik haat dit gevoel.

Ik heb zitten nadenken en schrijven en nadenken en schrijven. Uiteindelijk viel ik in slaap.
Ik werd wakker en weer zat ik na te denken.
Ik heb een brief klaar. Waarin staat dat ik denk dat ik weet waarom. Dilemma of ik die brief zal sturen. Er staat alleen dat ik denk waarom hij het deed. En dat ik mijn excuses wilde aanbieden dat ik het hem soms moeilijk maakte. Excuses voor mij deel dat onze relatie niet lukte.

Ik wil hem niet terug. Ik ben er achter dat ik ook aan mezelf moet werken.Daarom heb ik een afspraak met de psycholoog gemaakt. Ik ben erg onzeker van mezelf en hing teveel aan hem. Ik vroeg te veel van hem. Ik zie dat nu pas. Hij trok dat niet. Ik kan het niet veranderen. Alleen accepteren.
Ik heb behoefte hem te zien. Hem vertellen dat ik het ook uit wil maken. Ik wil werken aan mezelf. Ikzelf heb die behoefte. Niet vanuit hem. Hij heeft mij dat nooit gevraagd. Hij heeft mij nooit gevraagd te veranderen. Ik wil dat zelf. Ik zie nu pas in dat ik soms diep ongelukkig was.
Hij moest van mij daaruit redden wat natuurlijk niet lukte. Ik moet eerst aan mezelf werken wil ik ooit weer een relatie beginnen.