Ik ben het beu om mijn gedachten, mijn liefde en mijn energie aan hem te verkwisten.
Ik kan er niets meer mee. Al een jaar sta ik aan de zijlijn te wachten op zijn terugkeer. Een f#cking jaar.

Na ons telefoongesprek van woensdag vielen er wat kwartjes. Ik ben het zat. Ik ben het zat om me zo te voelen, om herinneringen in mijn hoofd op te halen, om altijd liefdevol richting hem te blijven, om hem continue te missen, om verdriet te voelen wanneer hij weer eens zegt dat hij me mist of van me houdt maar me daarna niet meer belt om te vragen hoe het met me gaat. Klaar ermee!
Ik begin er een bittere nasmaak van te krijgen.

Aan de telefoon vertelde hij me woensdag over zijn verwarring. Dat het zo goed voelde om weer samen te zijn, maar dat er ook nog dat oude gevoel was en dat daarin niets veranderd was en dat het niet goed voelde.

Ik ken zijn oude gevoel niet, ik deel het niet, ik kan me niet begrijpen. Ik weet niet wat hetgeen is dat hem vast laat lopen. Dus, wat kan ik er dan mee? Als ik zelfs niet goed weet waar hij het over heeft?

Ik ben het zo zat. Zat om al een jaar te horen dat hij van me houdt maar er niets mee kan. Dat hij gedeprimeerd is, ongelukkig, maar vastloopt met zijn gevoel. Dat hij geen relatie kan hebben, de intimiteit niet aan kan, bladiebladiebla.

Tuurlijk schat. Vervelend.

Ik kan dat namelijk allemaal wél.

Dus steek je gevoel lekker daar waar 'the sun don't shine' en laat ik nu eindelijk eens verder gaan en me open stellen voor iemand waarmee ik simpelweg weer uit mijn tenen kan lachen, zonder spaaklopend gevoel, die graag bij me is en blijft en niet na een nacht samen de deur uit wil rennen. Iemand die het niet Spaans benauwd krijgt van intimiteit of liefde en niet uren lang alles plat wil analyseren. Iemand die van me houdt zoals ik ben en van dat gevoel blij wordt in plaats van daarvan een rotgevoel te krijgen.

Schat, ik had het graag met jou gezien, die toekomst. Maar ik geloof dat je gelijk hebt.

Wij horen niet bij elkaar.