Ik ben de voorbije dagen met meer zelfzekerheid gegroeid. Ik voel dat ik een grote stap heb gezet in een psychologisch probleem waar ik vele jaren mee heb zitten worstelen. Een probleem dat is gegroeid door een moeder die in haar kindertijd slachtoffer was van kindmisbruik en mij als kind zelf heeft verwaarloosd (heel mijn kindertijd lang heb ik geleefd en geteerd op de hoop dat mijn moeder zou genezen en terug mijn moeder zou zijn). Ik heb zowat tot voor zeer kort steeds vastgezeten met gevoelens voor verschillende vrouwen tegelijkertijd en spoken achterna gejaagd, soms zelfs tot 8 jaar lang. Ik heb steeds liefde aanvoeld als dat wat me hartzeer geeft. Ik heb steeds ingebeelde liefdes achternagelopen, vrouwen waar ik eigenlijk objectief gezien maar weinig respect voor kan opbrengen voor hun gedrag.

En ik voel me sinds tot voor zéér kort eindelijk verlost van deze problemen.

Ergens mijn vriendin verliezen en zo snel in een andere relatie zien stappen heeft me toegelaten deze groeifase door te maken.

Ik ben nu die éne vrouw kwijtgeraakt die eigenlijk alles is wat in mijn ogen een vrouw zou moeten zijn. Maar toen we samen afspraken om uit elkaar te gaan, heb ik dit toen ook wel gedaan omdat ik het beu was een vrouw die zoveel om mij gaf niet te kunnen geven wat ze eigenlijk verdiende : mijn onvoorwaardelijke liefde en wil tot een verdere uitbouw van onze relatie.

De afstand die gecreëerd werd bij het gezamenlijk uit elkaar gaan hielp me om al mijn gevoelens (ook voor andere oude liefdes) te overmeesteren. En ook van mijn recente ex moest ik aldus afstand nemen.

Dit is nu eindelijk gelukt... echter ben ik tot de conclusie gekomen dat de enige echte liefde deze laatste was. Het is de enige liefde die is gegroeid, naarmate ik haar leerde kennen, uit respect voor wie ze is. Ze kan sterk zijn, maar is vooral goed van aard. Ze leeft op het moment maar heeft ook romantische langetermijns-idealen. Zij is het soort persoon dat een flesje water gaat kopen voor een uitdrogende dakloze zijn roes aan het uitslapen in de snikhete zomerzon. Zij is het soort persoon dat een hele nacht lang danst en geniet van elke tonaliteit van de band die speelt op de achtergrond. Zij is het soort vrouw dat er van kan genieten van elkaars existentialiteit te proeven, wijntje kraken en samen dansen in een lege kamer of onder de sterren. We had that, and that never dies.

Ik voel me zelfzeker, en ik ben er zo goed als zeker van dat ik haar zal terugkrijgen. Het is een gevoel van verbondenheid dat me dat zegt, en het feit dat ik eindelijk mijn spoken van het verleden heb kunnen opzij schuiven. En het besef dat zij ergens ook wel onvoorwaardelijk van mij houdt, ook al heeft ze nu nood aan een gemakkelijke verademing van de lange liefdesstrijd die ze voor mij heeft gestreden, met behulp van haar nieuwe relatie.

Ik voel me klaar. Ik heb mijn romantische oorlogen gestreden. Deze oude oorlogen zijn nu eindelijk verwerkt. Enkel nog deze laatste veldslag telt nu nog, om de vrouw van m'n leven terug te laten komen en haar te overtuigen van de toekomst die aan onze voeten zou liggen. Die strijd wordt de zwanenzang van mijn romantische leed en absurde oorlogen sinds mijn 12 jaar. Voor mij moet het lukken, maar uiteraard weet je nooit wat de andere persoon gevoelsmatig doormaakt. Niets is zeker, maar ik ben er klaar voor en ik zal m'n best doen.

En als dat lukt, dan begint mijn en haar mooiste relatie uit ons leven. Zoniet, zal ik sterk moeten zijn en koesteren dat ze me ertoe gebracht heeft mijn eigen demonen te verliezen en onze tijd samen voor altijd en immer waarderen. En dan ben ik ongelooflijk tevreden dat ik haar heb mogen kennen tijdens mijn enkele decennia dat ik moge leven op deze aardbol.

Whatever happens, you'll be my love, forever. Beter als jou komen ze niet.

Godzijdank, dit is het beste wat me ooit kon overkomen