Hoi allemaal,

Een simpele zin: Ik accepteer de situatie zoals die nu is.

Ik heb deze zin tijdens een wandeling vele malen hardop tegen me zelf uitgesproken, want ik wil verder en daarvoor moet je de situatie zoals die nu is accepteren en vandaar uit gaan werken aan een nieuwe toekomst. Niet piekeren en malen, maar werken (echt doen) aan de toekomst.

Het uitspreken gaf me tijdens de wandeling wel de kracht om ervoor te gaan, maar ik voel nu een tijd na de wandeling toch ook hoeveel moeite het kost om die simpele zin ook echt uit te voeren, om ook echt te accepteren.

Ik had gisteren bijvoorbeeld een gezellige avond bij vrienden, waar een vriendin vertelde dat ze vandaag een afspraak met mijn ex heeft. Dit is de eerste persoon uit onze vriendenkring die contact met mijn ex zal hebben (had zich geheel afgesloten van praktisch alles van haar vroegere leven) en dat ze nu na enkele maanden weer contact gaat hebben met iemand van haar verleden zorgde er toch voor dat ik weer begon te piekeren/nadenken/malen.

Ik moet de situatie accepteren zoals die is, ik heb haar al lang duidelijk gemaakt dat ik dit niet zo gewild heb en als ze twijfelt ze het zeker zou kunnen aangeven omdat ik er dan open voor sta om het erover te hebben. Meer kan ik niet doen, als ze iets wil zal het van haar moeten komen. Ik moet verder. Dit is makkelijk gezegd, maar er is altijd een stemmetje in mijn hoofd die schreeuwt moet je niet meer doen, maar ja dat stemmetje kennen de meesten van jullie ook wel.

Ik ga wel onze gezamenlijke vriendin vragen of het goed gaat met mijn ex-vriendin, of ze zichzelf goed kan redden. Doordat ze nauwelijks contact met mij heeft (onder het mom van mij sparen, maar ik heb het gevoel dat het het tegenovergestelde bewerkstelligd) weet ik niets behalve dat ze geen baan heeft en aan het solliciteren is (net zoals ik, alleen weet ik ook dat haar financiële buffer niet zo groot is). Na meer dan 13 jaar samen ben je echter wel bezorgd over iemand, ook al doet ze je veel pijn, en wil je graag weten dat alles in ieder geval goed gaat.

Of denken jullie dat het stom is om dat te vragen?
Ik wil de gezamenlijke vriendin niet het gevoel geven dat ze tussen ons moet kiezen of zo, en ik wil ook niet mezelf een slecht gevoel bezorgen, maar ja het zorgen maken om mijn ex is ook niet fijn en dat doe ik toch ook al.