Potverdorie zeg. Gaat het zo goed eigenlijk. Alle energie gebruikt om orde op zaken te stellen. Te evolueren naar een JT mk.2. De oude lieve, leuke jongen, maar dan met een grote vijl bewerkt om wat scherpe kantjes beetje minder scherp te maken.
Lukt ook. Dat is ook het zoetzure. Ik ga als een trein. Soms wel eens te snel denk ik zelf. Mijn zelfbeeld is elk geval voldoende, ik ben trots op mezelf. Hou weer iets meer van mezelf dan gisteren, en weet dat dit morgen weer wat meer zal zijn.

En dan toch...Ergens diep van binnen schreeuw ik haar naam. Ergens daar diep in me wil ik toch dat alles misschien wel weer goed komt. Ergens diep van binnen vallen we elkaar huilend, lachend, liefdevol in de armen en is alles vergeten en vergeven.

Nieuwe baan (bijna), ikzelf op de goede weg vooruit, kan weer plannen maken voor de toekomst, hetzij in lichte mate en niet te ver weg. Ik zie de zon weer eens zo af en toe stralen. En toch blijft het knagen.

Het is immers misgegaan op iets banaals, iets wat helemaal gerepareerd is nu. Alleen de situatie veroorzaakte een gevoelsverlies bij haar. De koek was op. Ik geef haar groot gelijk. Als zij zich hetzelfde had gedragen, had ik hetzelfde gedaan. Daarom snap ik het ook. Bij mij eigenlijk dankbaar dat ze gestopt is. Ik was anders pas veel later tot de inzichten van nu gekomen. Ik heb de laatste maanden vooruitgang van jaren geboekt, voor mezelf in elk geval.

En zij? Misschien maakt dat ook dat ik nog schreeuw van binnen, zij doet niks...

Zit sinds de breuk redelijk passief stil te zitten. Is bevroren. Toont geen emoties. Gaat niet verder met haar plannen. Praat eigenlijk over "ons" en wat we hadden niet. Heeft zelfs een 5 jaar geleden verloren gewoonte weer opgepakt (ze blowde nogal wat, is dus recent weer begonnen)

Vind haar eigenlijk best zielig soms nu. Maar ken de andere kant ook, de liefhebbende, leuke, slimme, mooie vrouw waar ik destijds als een hardhouten blok voor viel. Weet het gewoon soms niet meer. Wil het liefst gewoon geduldig wachten tot zij ook in elk geval weloverwogen een stap verder is en dan het allemaal uitspreekt. Dan pas kan ik dat laatste stukje hoop ook laat varen of omarmen denk ik. Maar het geduld...Heb het in overvloed, al begint het soms even op te raken...