en zo zit je in een vicieuze cirkel waar geen ontsnappen uit mogelijk lijkt, tenzij je het zelf verbreekt...
dit is toch geen normale situatie, hij wil geen relatie en jij stelt je volledig afhankelijk van hem op. Die angst zit echt alleen in je hoofd hoor, natuurlijk kun jij ook zonder hem gelukkig zijn, sterker nog het ging zo te horen een stuk beter met jou toen je hem losgelaten had.

De energie in jezelf kun je terugvinden als je hiermee kapt. Het is als drugs, je blijft nemen om je beter te voelen maar in werkelijkheid breekt het je helemaal af, het vreet je op vanbinnen. En hoe langer je blijft, hoe meer het je zal opvreten en hoe leger je wordt.

Hoe kan iemand 'het voor jou zijn' die je eigenlijk niets te bieden heeft? Wat geeft jou dat gevoel?
Iemand die echt van jou houdt betrekt jou bij zijn leven en sluit je niet op in een geestelijke gevangenis. Het kan niet anders of hij ziet hoe jij hier aan onderdoor gaat. Waarom ben jij zo bang om hem weg te duwen? Vind je zelf niet dat je meer verdient? Je gaat door een hel zo...

Weten anderen in jouw omgeving wel waar jij doorheen gaat? Probeer ze erbij te betrekken, dat ze je gaan helpen hier uit te komen. En geef jezelf een enorme schop, in positieve zin, dat je vertrekt uit zijn huis en weer gaat leven! Kom op meid, I know how hard it is, maar je moet het zelf doen!

Wegwezen!

Wat kun je in hemelsnaam zeggen tegen iemand die het samenzijn met iemand beschrijft als plezierig, fijn, gezellig, leuk, intiem; dat ‘voelt’ als een relatie, maar waarbij door ‘de andere partij’ steeds wordt onderstreept ‘dat het geen relatie is’ en het dus ook niet zo gezien behoort te worden? Maar je voelt je, door het samenzijn waar je jezelf steeds opnieuw weer ingooit, ‘tot over je oren verliefd’ op diegene. Verwarrend. Als een ‘onbereikbare liefde’, waar je maar een klein beetje van kan en mag genieten.

Er werd jou ergens in een reactie de vergelijking voorgelegd hoe jij iemand kan blijven zien die ‘alles voor je is’, terwijl diegene jou eigenlijk ‘niets te bieden heeft’. Zelf ga ik meer de kant uit dat ik vermoed, dat deze jongen jou juist wel het één en ander biedt– alleen de issue tussen jullie en in jou is dat hij je niet bieden kan wat je het liefste voor jezelf/jullie zou wensen. Er is ‘iets’ dat jij uit dit samenzijn haalt, ‘iets’ dat jou bevredigd en ook steeds weer terug laat keren. Als hij jou echt niets zou bieden, dan ging je echt niet meer terug. Er is een ‘pay-off’, voor hem, voor jou, die dit in stand houdt. Bij hem zul je mogelijk het ‘maatjesgevoel’ ervaren, de intimiteit, het gezelschap, de aandacht en op dat gebied zul je, hoewel tot op zekere hoogte, ook wel redelijk bevredigd zijn als ik je goed lees. Hij is, wellicht tot op zekere hoogte, ‘bereikbaar’, aanwezig – ‘iets’ om naar uit te kijken, 'iets' om naartoe te leven. Hij is jouw welkome afleiding, de kleur in je leven, de muziek in je dagen.

De verwachting dat hij uiteindelijk zal gaan inzien en/of bekennen dat hij wel officieel en exclusief een relatie met jou (alleen) wenst aan te gaan, lijkt mij een strohalm die je uit zelfbehoud zou behoren los te laten. Jij focust je op een toekomst, terwijl deze jongen waar je nu mee bent, mij als lezer de indruk geeft vooral in het ‘Nu’ te (willen) leven, zonder vastgeslagen beloftes en garanties voor jullie (gezamenlijke) toekomst.

Voor sommige mensen werkt deze ‘constructie’. Wel alle voordelen van een samenzijn, maar verder ‘no strings attached’. Soms wordt naar elkaar toe wel de afspraak gemaakt, om bijvoorbeeld wel seksueel trouw te zijn aan elkaar, tussen andere ‘partners’ die zich vrijwillig in dit soort constructies wensen te manoeuvreren, blijft zelfs dat gebied volledig open staan.

Belangrijke voorwaarde in deze is wel dat beide partijen qua verwachtingen op dezelfde golflengte zitten en heimelijk niet meer (gaan) verwachten, dan dat er in zit. En daarvoor behoor je serieus eerlijk te zijn naar jezelf. Want verwachtingen kunnen, onmerkbaar, gaan verschuiven. Wanneer je jezelf erop betrapt, dat je ineens meer betekenissen gaat leggen of zien in de voorvallen die zich in het samenzijn aandienen, ben je feitelijk al een paar stappen te ver in de afgesproken vrijblijvendheid van dat samenzijn geslopen. Ik vraag mezelf nu ook even hardop af, of dit soort constructies ook alleen maar kunnen werken, wanneer je vrij bent van erkennings- en/of bevestigingsdrang en dit niet onderhuids ergens ligt te pruttelen.

Als je het ‘leuk hebt’ met elkaar, is het dan nodig om dit officieel in steen te hebben gemetseld dat jullie ‘een relatie hebben’? Het lijkt mij dat deze titel of benaming vooral heel belangrijk wordt, wanneer je de garantie wenst te hebben dat iemand zich toelegt om alleen met jou te gaan zijn. Maar, doet hij dat momenteel al niet? Tegelijkertijd is zelfs die ‘belofte aan elkaar’ relatief, aangezien er genoeg gevallen zijn waarin 1 van de partners toch in een ander bedje en, oops, naakt op iemand anders terecht komt – ondanks de officiële relatie die er op de 1e lijn met een ander was aangegaan.

Hardop brainstormend: zou het kunnen zijn dat dit een kwestie is dat je door hem bevestigd wenst te worden, denk je? Dat je wil dat hij jou officieel en hardop erkent in zijn leven? Dat je die ‘veiligheid’ denkt nodig te hebben? In hoeverre speelt dit een grote rol in de positie die jij nu in jullie samenzijn inneemt? Is het een kwestie geworden van zijn ‘onbereikbaarheid’ en jij die hem daarin hoopt te ‘breken’?

Als ik je blogs lees van de afgelopen dagen, lijkt er in jullie samenzijn (althans, zoals je erover schrijft) niet heel veel aan de hand te zijn. Lijken jullie het leuk te hebben, gezellig, lijkt het ‘goed’ te voelen. Krijg ik ook niet echt de indruk dat hij jou ‘gebruikt’ wanneer, waar en hoe het hem dan uitkomt, hoewel ik dat verkeerd zou kunnen inschatten natuurlijk. De issue lijkt, dat jij steeds de bevestiging wenst te krijgen/horen of zijn keuze om met jou te willen zijn ook echt serieus bedoeld is, voor de lange termijn zal zijn, of hij je wel leuk genoeg vindt.

Begrijp me niet verkeerd: ik snap hoe verwarrend en buitengewoon frustrerend deze situatie voor je zal zijn. Toch denk ik dat er ergens een verandering behoort te komen, anders ga je eraan onderdoor en kun je zelfs niet meer genieten van het samenzijn ‘an sich’. Zij het een verandering in jouw benadering van jullie samenzijn (laat de bevestiging niet meer van hem afhangen, maar krijg voor jezelf helder wat je momenteel uit deze relatie haalt, zonder je te focussen op de benaming), zij het in jouw conclusie dat je wellicht niet uitgerust bent voor een samenzijn-constructie in deze vorm...