Hoi Elke, wat zit je in een ontzettende rotsituatie. Een
situatie waar ik namelijk zo bang voor was. Twee weken
geleden kreeg ik een mail (!!) waarin stond dat ie in de
war was, het gevoel had dat iedereen dingen van hem verwachtte,
dat iedereen aan hem trok en hij vroeg me om hem wat tijd
te gunnen. Welgeteld ?ɬ©?ɬ©n week had ik het volgehouden en toen
kon ik niet meer van de onzekerheid. Ondertussen had ik
stiekem in zijn mail gekeken en was ervan overtuigd dat hij
niet zo'n moeite met deze pauze had. Hij wilde rust totdat
zijn opleiding in sept. zou beginnen. Ik heb hem maandag
opgebeld en hem voorgesteld om er een punt achter te zetten.
Het is nu dus uit. Aan de ene kant ben ik blij dat ik voor
mezelf heb gekozen, ik vind het namelijk mensonterend om in
zo een onzekerheid te leven en aan de andere kant spijt als
haar op mijn hoofd omdat hij maandag zei dat hij de
beslissing nog helemaal niet had genomen. Misschien (op dit
moment ben ik niet z?ɬ? een goede raadgever maar ik doe een
poging) kun je de komende tijd beter niet met hem afspreken.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar op die manier
kun je een beetje loskomen van hem. Ik ga het ook proberen!
Misschien kunnen we elkaar daarin steunen?!

Gisteren belde ie nl doodleuk op en vroeg wanneer ik naar zijn woning kwam kijken, het is niet eens een week uit. Ik heb gezegd dat het waarschijnelijk maanden ging duren en toen kwam hij met de
opmerking:'wedden dat jij binnen een maand op de stoep staat?'
Wat er gebeurt gebeurt er maar nu ga ik het natuurlijk zo
lang mogelijk uitstellen.

Ik wens je heel veel sterkte! liefs Tja en nu?

...ik herken veel in jullie beide verhalen. Ik zit momenteel in eenzelfde situatie. Mijn vriendin is nu bijna 3 weken tijdelijk weer bij haar ouders gaan wonen. Zij wilde even rust en de ruimte om de zaken weer een beetje op een rijtje te krijgen en na te denken over hoe wij verder moeten.
Tot op heden hebben wij elkaar telkens wel getroffen, en telkens weer koester ik de hoop dat ze snel weer terug komt. Het gevoel, zoals ze het maar al te graag omschrijft is er nu niet. De vraag is nu in hoeverre dit nog terugkomt?
Uit ons gemeenschappelijk treffen put ik de hoop dat ze snel weer terug komt, echter zelf zet ze op dit momenteel aardig de bloemetjes buiten. Van nadenken over ONS is op dit moment dan ook geen sprake!
Ik heb mij voorgenomen deze week eens gewoon af te wachten om haar het initiatief te laten nemen, waarschijnlijk heb ik tegen het einde van deze week haar weer gebeld om iets af te spreken, de situatie maakt me momenteel helemaal gek...!
Wat je ook doet, ik handel uit mijn gevoel..., maar dit wordt op dit moment aardig op de proef gesteld door haar....

Hoe langer ik erover nadenk...is het niet zo dat als je partner de tijd
nodig heeft om erover na te denken dat dat op zich al een teken is dat
het niet helemaal goed zit? Ik had net als Intears totaal niet de indruk
dat ie over de relatie etc.aan het nadenken was, integendeel...veel stappen en
vrienden 'voor mij' aan het benaderen was. Ik denk dat we er verstandig
aan doen om geen contact te zoeken, laat hun maar naar ons toe komen!

Ik zit natuurlijk in een andere situatie, omdat het bij mij al uit is. Ik
hoop dat jullie de kracht vinden om jullie door deze onzekere periode heen
te slaan. Misschien niet zo positief, maar als jullie nu van het ergste
uit gaan dan kan het alleen maar meevallen. Ik weet, het is makkelijker
gezegd dan gedaan. liefs TjaEnNu