Hoi Amber,

ik lees je verhaal en ik voel je pijn en wanhoop. Ook al is mijn verhaal anders gelopen dan het jouwe, de pijn en verdriet van het verliezen van je, en bij mij ook grote, liefde is hetzelfde. En de eindeloze vragen waarom, en de paniekaanvallen die je ineens kunnen overvallen ook daarin herken ik mezelf. Behalve dat ik nooit zo bang ben om het huis uit te gaan en dat die paniekaanvallen bij mij nu nog maar heel zelden voorkomen. Maar het verdriet en het gemis is er nog steeds, en jij beschrijft dat je het idee hebt niet vooruit te komen, dieper te zinken ondanks dat de tijd verstrijkt. Dat herken ik ook heel goed, '' they say time is a healer, but it isn't ticking without you'' alsof de tijd niet meer verstrijkt sinds hij weg is gegaan. Hoe kan zoiets groots en moois zo ineens onder je voeten wegslaan? Ben ik blind geweest, heb ik al veel langer in deze leugen geleefd en was ik naïef, heb ik alle tekens gemist of was hij gewoon zelf ook ontzettend in de knoop met zichzelf..?

Eerst had ik nog hoop, en opzich heb ik die hoop ook nog steeds wel, want zonder die hoop had ik het allang opgegeven. Hoop op betere tijden naarmate de tijd verder verstrijkt. Maar hoe meer de tijd verstrijkt en hoe meer ik dan inzie dat er niet veel veranderd, behalve mijn hele leven en ikzelf, hoe wanhopiger en banger ik word dat dit nooit meer overgaat. Dat ik hier altijd in zal blijven hangen, dat ik genoeg geluk heb gekend voor de rest van m'n leven en 't hier maar mee moest doen. Alsof dit 't al was voor mij.

En voel je niet zwak, het is juist heel moedig dat je hulp zoekt voor je verdriet. Ik ga 1 december ook naar een psychiater die mij dan waarschijnlijk anti-depressia gaat voorschrijven. Ik ben al vanaf mijn 13e niet stabiel maar tot zo'n groot medicijn wilde ik het zelf ook niet laten komen, bang dat ik afhankelijk ervan zou worden. En in de periodes dat ik samen was met hem ging het over het algemeen ook beter met me, er was nooit echt een vinger op te leggen. Maar nu gaat het al te lang, te slecht. Ik ben best wel ''benieuwd'' en zenuwachtig. Ik hoop zo dat het gaat werken, dat het verdriet en gemis mijn leven minder beïnvloed door het medicijn en ik makkelijker verder kan.

Hou de hoop erin, de hoop op dat het beter gaat komen. En als je bij jezelf nadenkt heb je die hoop waarschijnlijk ook nog wel, anders zou je geen hulp zoeken en zou je hier niet schrijven. Je hebt nog niet opgegeven en dat ga je ook niet doen!
You're still alive, you're heart's still beating, so there probably will be love again.

En er is nog iets wat ik je wil aanraden, eigenlijk iedereen hier.. Ik heb het nog niet eerder genoemd omdat het misschien iets iets waar je in moet geloven, al ervaar ik dat helemaal niet zo. Ik ben zelf niet gelovig, niet heel spiritueel ingesteld, ik ben nog heel erg jong en ik sta gewoon open voor veel dingen. Al helemaal als het de pijn kan verzachten.
Ik ben naar iemand geweest die aura's kan lezen, en heb met haar een reading gedaan. Het is ongelofelijk, ze ziet meteen heel veel en kan je zo vertellen wat je dwars zit. Dan heb je een gesprek, ze was ontzettend lief, en daarna ging ze met me readen. Ze ging alle negatieve energie die hij en mijn vader veroorzaak hebben(zij zijn mijn ''verdriet'' mijn ''boosdoeners'' zegmaar)losmaken en stabieler neerzetten.
Ik heb geen idee wat ze precies doet, maar het komt erop neer dat ze je aura gewoon rustig maakt, je geest meer ruimte geeft en eigenlijk een beetje ''schoonmaakt''.

De twee dagen daarna waren een complete hell. Nog veel erger dan daarvoor. Ze was even vergeten te zeggen dat je een terugval kunt krijgen.. Haha maar dat gaf niet, want aan het einde van de derde dag zat ik tv te kijken en ik was vrolijk. Net als altijd dacht ik dat 't even een tijdelijke bui was, maar het ging vervolgens niet meer over. Een week lang dacht ik amper meer aan 'm, leek 't onwijs lang geleden ik kon het gewoon niet geloven. Echt ongelofelijk, ik meen het serieus ik lieg niet. Ik ging alleen een week later weer naar dr toe, dat hadden we afgesproken omdat ik ook erg onzeker ben geworden door dit alles en daar wilde ze ook nog wat aandoen. Van mijzelf hoefde dat niet zo, want ik had 't idee dat mijn verdriet om hem verbonden was aan die onzekerheid, en zodra ik me beter over hem voelde ging alles eigenlijk beter. Maargoed wat kon het kwaad, ik ben toch gegaan en dat had ik niet moeten doen. Meestal doe je 1 reading(duurt ong 2uur)en dan kan je een paar maanden later ofzo weer terugkomen. Wij besloten nu dus 2 readingen te doen in twee weken en ik heb 't idee dat mijn tweede reading mij eerste ongedaan heeft gemaakt alsof alles weer een beetje door de war ging. Ze gebruikte deze keer ook een andere techniek.

Anyway, na die tweede reading ging het weer downhill en nu ga ik na mijn tentamens weer terug(niet nu tijdens, want straks krijg ik weer die twee dagen terugval en die kan ik nu dus niet gebuiken).
Een reading is trouwens heel simpel, jij hoeft niets te doen ik moest gewoon recht tegenover haar zitten en zij gaat ''naar binnen''(ofzo, het klinkt allemaal nogal zweverig ze kan het zelf ook niet echt duidelijk uitleggen in normale termen maar het helpt ECHT).
Je hebt dit soort mensen overal, en de prijsklassen verschillen ook nogal. Mijn moeder is voor mijn vader ook naar zo iemand toe geweest, echt 400 euro per keer maar zij was ongelofelijk goed. Alsof ze een mind-reader was. En dat niet alleen, ze voelt ook de pijn van andere aan. Of als iemand anders je echt heeft losgelaten, verteld ze je dat je dat moet accepteren. Ze geeft antwoord op vragen die je nog hebt, ze is geen heks dus ik neem aan dat ze niet alles weet maar ze kan heel veel voelen en krijgt heel veel door. Dit had ik niet hoor, dat wilde ik ook niet ik heb geen vragen meer waar ik antwoord op wil omdat ik bang ben voor de antwoorden.

Heel veel sterkte en succes,
just believe you can
just believe you will
just believe and know
your dreams are real

x Isa