Ja ik zit nog midden in mijn liefdesverdriet en daarom was dit misschien niet verstandig, maar ik heb twee weken geleden iemand leren kennen en met diegene klikte het vanaf de eerste seconde dat we elkaar zagen, het ging echt super en ben bijna de hele week bij hem geweest. Vriendinnen die ons samen zagen zeiden dat we samen zo leuk waren en er zo gelukkig uitzagen als we samen waren en dat hij op een manier naar me keek die ze nooit eerder gezien hadden. Misschien is het het rebound effect of misschien niet meer ik voelde me daar het gevoel wat hij me gaf weer een beetje gelukkig en kreeg hierdoor eigenlijk best snel gevoelens voor hem. Ik ben wel met andere mannen al op date geweest voor hem maar daarbij haakte ik elke keer na 1 keer iemand zien al gelijk af, behalve bij deze jongen. Ik dacht dat hij er hetzelfde in stond als mij. Tot op 1 avond, hij is afgelopen week naar Cuba vertrokken voor 2,5 week en ik zei voor de grap tegen hem, moet ik me zorgen maken om al die mooie Cubaanse vrouwen daar. Zijn antwoord was niet wat ik verwachtte en hij zei dood leuk, dat weet ik niet. We hebben erover gepraat en uiteindelijk is eruit gekomen dat het dus daadwerkelijk kan gebeuren dat hij daar weet ik veel wat doet met weet ik veel wie. Toen hij dat zo vertelde aan me voelde ik me gekwetst en heb ik ook moeten huilen. Ik weet dat we elkaar pas een week kende en dat ik geen recht heb om er iets over te zeggen of om er iets van te vinden en begrijp het ergens ook wel, maar toch doet/deed het me pijn. We hebben die nacht nog veel gepraat en ik heb ook aangegeven dat ik bang was dat ik hem leuker vind dan hij mij, hij vond het niet leuk dat ik dit zei. Ook gaf hij aan dat ik te hard van stapel liep misschien. Waarop ik antwoorde dat hij daar gelijk in heeft maar dat ik er niks aan kan doen en hier ook niet om gevraagd heb, om gevoelens coor hem te krijgen, normaal krijg ik die ook echt niet zomaar, echt niet, maar ik kon er niks aan doen, en had het ook liever niet Mja. De volgende ochtend moest ik weg een week lang voor het werk en dat was dus ook de laatste ochtend samen voordat hij ook weg was. Ik had in mijn hoofd eigenlijk al besloten er verder hierbij te laten met hem dus was een beetje afstandelijk, tot hij me bij zich riep en zei dat hij het rot vond dat ik nu op deze manier ging, hij zei dat die me ook echt heel heel leuk vind en ineens kwam hij er ook mee dat hij zijn moeder had verteld over me, maar daardoor begreep ik er ineens helemaal Nijs meer van. Ik ben gegaan en rest vd week hebben we wel nog geappt totdat hij vertrokken is op reis. In 1 van mijn laatste appjes zeg ik veel plezier en ik zie je over een paar weekjes weer? Waarop hij antwoorde ja zeker pop, gaan we zeker doen. Maargoed, ja verder hoor ik hem tot hij terug is sowieso niet want hij heeft daar geen WiFi. Maar nu ben ik zo bang dat ik helemaal nooit meer wat van hem zal horen. En ik voel mezelf zo dom, midden in mijn liefdesverdriet mezelf nog meer pijn te doen door weer m'n hart op straat te leggen en weer gekwetst te worden. Ook wordt ik gek van mezelf want ik ga alleen maar weer uit van het ergste en dat hij nooit meer wat van zich zal laten horen, maar wie weet is dat niet waar en hoef ik me eigenlijk helemaal geen zorgen te maken. Ik weet het allemaal niet meer, ik weet niet meer wat ik nu moet doen en waar ik het allemaal moet zoeken. Liefde, wat een gedoe, het zou zo iets moois moeten zijn maar afgelopen jaren is het vooral ook zoveel verdriet en pijn geweest. Op de een of andere manier wordt ik gewoon steeds op m'n hart getrapt, ondanks dat ik zo m'n best doe voor alles en iedereen. Ik ben er zo moe van.