Afgelopen dagen waren weer dagen van flink missen, weer dat gevoel van amputatie - net als een jaar terug - en verwarring.
Niet geheel de kluts kwijt, dat niet, maar toch wel vlagen van intens verdrietig zijn gevolgd door vlagen van verstand.

Zaterdag zag ik mijn ex. Eergisteren realiseerde ik me dat het gewoon (tot op de dag) exact een jaar was nadat hij de relatie verbroken had. We hebben zaterdag uren in elkaars armen gezeten.

Gisterenavond belde hij me. Dat hij er ook flink beroerd van was. Dat hij zich zondagavond gedeprimeerd voelde en maandag gewoon echt ziek. Hij had zich ziek gemeld en is de dag in bed gebleven.
Dat hij zo graag bij me wil zijn, dat dat zo fijn en goed voelt maar dat het tegelijkertijd ook niet en dat hij het niet kan. Dat hij het gewoon echt niet meer weet, in kringetjes blijft rondlopen en vastloopt met zijn gevoel. Dat misschien ooit de lucht wel 'opklaart' tussen ons, en wie weet...

Ik heb hem verteld dat er een grote kans is dat het dan te laat is. Dat ik door wil. Dat een jaar missen gewoon te fucking lang is. En dat we hiermee moeten kappen of ervoor moeten gaan. Maar alle antwoorden blijven ook in een kringetje draaien.

Enerzijds is er de herkenning; Hij worstelt vreselijk. Ik beeld me dit allemaal niet in. Ja, hij houdt van me, maar hij kan het niet. Al is hij er doodongelukkig onder, hij kan de intimiteit gewoon niet aan.

Anderzijds is het juist dat wat me nekt. Als je voelt dat de ander van je houdt, naar je verlangt, er zelf ziekmakend verdriet van heeft wanneer hij weer afscheid moet nemen maar dit toch keer op keer blijft doen, ...dan is dat zo verschrikkelijk moeilijk. Ruk je dan maar eens los.

Ik ken mezelf zo haast niet meer terug. Nooit had ik verwacht dat ik die vrouw was die een jaar (een jaar!!!) lang smachtend, hunkerend, gepijnigd op haar ex zit te wacht. Ik? Ben ik dat?
Dezelfde ik die vroeger altijd binnen een maand of 2 een nieuwe liefje, een nieuwe avontuur had? Dezelfde ik die met volle teugen genoot van het leven? Dezelfde ik die intens gelukkig was met haar man totdat het noodlot trof?
Is het dat noodlot wat me zo veranderd heeft? Ben ik zo laagdunkend over mezelf dat ik het mezelf toesta om gewoon een jaar in deze situatie te blijven hangen?
Correctie. Een jaar en 4 dagen inmiddels. Wat mij betreft een jaar en 4 dagen teveel.

Steeds meer zie ik happy couples om me heen en denk ik weer, dat wil ik ook. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te gaan. Mijn ex maakt er een verschrikkelijk complexe operatie van, maar zo hoeft het niet te zijn. Het enige dat ik wil is een partner voor wie liefde + liefde voldoende is. Voor wie de optelsom begint bij de basis en niet bij de bijzaken.

Meer dan ooit wil ik los geraken. Ik wil weer lichtheid ervaren in mijn hart. Ik wil stoppen met hem te missen.

Ik wil teruggaan naar het gevoel van vorige week, de rust die ik voelde, maar dan bij voorkeur ook zonder dat eeuwige missen.

Ik vertel mezelf...If it's not ment to be, om welke reden dan ook, laat het dan gaan.
Als hij het niet kan, dan kan hij het niet. Een jaar is te lang.
Laat het gaan.
Laat het gaan.