Start › Blogs › Fay_'s blog

Hoe lang nog?

afbeelding van Fay_
Zon, 18/06/2006 - 17:41 — Fay_

Hoe lang duurt het nog? Die pijn..
Waarom kan ik niet gewoon weer de oude worden? Tijd zegt iedereen.. Nou ik vind dat het nu tijd is. Het is al ruim 2 maanden geleden. Ik wil me niet meer leeg voelen. Hij mist me niet. Hij behandelt me opeens als een of ander wijf. Ik wil me niet meer verdrietig voelen om hem. Ik wil hem immers ook nooit meer terug.

Diep in m'n hart weet ik wel waarom het zo verdomd moeilijk is om los te laten. Ik zou zo graag willen dat hij inziet dat hij fout zit. Dat hij niet zo gemeen hoeft te doen. Dat hij me het beste kan wensen.. Gewoon, omdat ik toch heel veel van hem heb gehouden.

Maar nee, hij heeft totaal genoeg van me. Hij wilt niets meer van me weten. Hij zegt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Het was puur informatie om van me af te komen. Om me vreselijk hard te raken. Dat tergt me.. Hoe kan je op het ene moment zoveel van iemand houden en op het andere moment iemand zo bannen uit je leven? Dat het niet werkt tussen ons daar ben ik nu ook wel uit. Maar waarom al die haat en nijd? Het gebeurt zo vaak dat ik naar huis rijd en hoop dat zijn auto er staat. En dat hij gewoon zegt: Het is jammer, het had niet zo hoeven gaan tussen ons.

Hij heeft een stukje weggenomen van me. Ik ben zo vreselijk onzeker geworden. M'n vertrouwen is weg in alles en iedereen. Ik wil het herstellen, maar zelf lukt het me niet altijd even goed. Ik ben zo soms zo bang dat ik nooit meer de oude ga worden..

Zon, 18/06/2006 - 21:06 — Roberto
afbeelding van Roberto

Jij bent wel wat waard

Kom op, het ligt niet aan jou. Je bent een topper, blijf dat goed in je oren knopen. Het komt goed maar het heeft tijd nodig. Laat je niet op je kop zitten. Jij bent over een tijdje weer helemaal de oude!

Zon, 18/06/2006 - 22:28 — Speler
afbeelding van Speler

Fay,Dat gevoel blijft een

Fay,

Dat gevoel blijft een tijdje duren en hangt af van persoon tot persoon. Voor mij was de klik gemaakt na 4 maanden, maar nog steeds heb ik moeilijke momenten. Die doen niet meer zo'n zeer als vroeger, maar toch is dat gemis er steeds. Is het idd "het" missen of hem/haar missen. Hoe komt het dat de ander gewoon vrolijk kan doorgaan. En al jou andere vragen die heb ik ook. Van mijn standpunt uit is er slecht ?ɬ©?ɬ©n antwoord dat ik geven kan, de haat en nijd. Ik begrijp dat wel dat is een manier van verwerken. Onthou alles is toegestaan in Liefde en Oorlog. Wel op die andere vragen hoef je geen antwoord te verwachten. De tijd zal aanbreken dat je het ook minder moeilijk zal krijgen, maar heb geduld, je komt er wel, we komen er allen.

Tot dan veel sterkte en moed,

Speler

Life is what you make of it...or not!

Ma, 19/06/2006 - 11:44 — Dearest
afbeelding van Dearest

Beste Fay, Ik zit er ook een

Beste Fay,
Ik zit er ook een hele tijd mee. Nu begint het er steeds meer op te lijken dat hij toch niet zo gelukkig is met die nieuwe vriendin, en dat ik hem nog al wat aan doe. Maar hij net als mij het niet durft te laten zien, hij net als mij wilt laten zien dat hij sterk is en ook zonder mij kan.
Zo gedraag ik me ook, en zal ik ook blijven doen. Totdat we beide in elkaar storten en beginnen te beseffen dathet misschien toch niet gaat haha. Maar dat zou een wonder wezen.

Je bent veel meer waard. Mij kost het ook veel tijd, ondertussen probeer ik plezier te maken en te genieten van het leven. Wat me aardig lukt.
Het komt wel, geduld is een schone zaak. Ik heb ook zo vaak tegen mezelf gezegd: okay, nu ben ik het zat! Het moet nu eens afgelopen zijn. Dat helpt me voor een dagje en dan zak ik weer ff wat in. Maar we komen er uiteindelijk allemaal!

Liefs,
Dearest...

Ma, 19/06/2006 - 16:09 — leentje
afbeelding van leentje

Je zal meer worden dan

Je zal meer worden dan alleen de oude! Hier heb je van geleerd, maar het duurt even voordat je dat in kan zien. Voel je niet dat het elke week een heeeeeeel klein stukje beter gaat? Dat de pijn iets minder wordt? Voel je het nog niet dan komt dat nog wel (nou, wat heb je hier weer veel aan he). Ik heb het ook allemaal meegemaakt, voel het soms nog een heel klein beetje, maar je moet er door heen. Schrijf zoveel mogelijk van je af, probeer je zelf af en toe eens te bedwingen als je tranen op voelt komen (de gedachte aan opkomende rimpels hielp bij mij wel eens, haha) en probeer toch zoveel mogelijk verder te gaan met je leven. Mooie gedachten vervagen, minder mooie komen boven, verlangen wordt minder, gemis gaat weg...zomaar opeens, maar het heeft tijd nodig.

Morgen schijnt de zon weer....