Ik doe hetzelfde. Ik had al een late dienst, eigenlijk zou ik die ruilen zodat we lekker gingen eten. Ik weet dat die hele dag nergens op slaat, we hebben er nooit echt wat mee gedaan. Maar nu, het lijkt wel of ik nergens anders aan kan denken. Ik wil weten of ie met haar wel ineens wat gaat doen. En zou hij nog eens aan mij denken? Oke, ik heb een kutdag vandaag. Gisteren ging het echt goed. Toen waren m'n zusje en m'n moeder vrij, kwamen mijn oom en tante lunchen. En nu ben ik dus alleen. Alleen met m'n gevoel en m'n gedachten. Gisteren had ik de goede hoop dat ik me niet meer zo zou voelen als de afgelopen week. Dat ik het ergste verdriet heb gehad. Maar vandaag voel ik me echt weer gewoon klote. Vanavond komt hij langs en het zieligste is dat ik niet kan wachten. Ik doe net alsof ik hem niet meer terug wil, maar ondertussen droom ik ervan dat hij spijt heeft. Verstandelijk weet ik dat hij nooit meer terug komt en dat dat voor mij ook echt niet goed zou zijn. Ik moet verder met mijn leven zonder hem. Hij wil niet meer, geen huiselijk leventje, maar alleen maar zuipen, feesten etc. Dat moet ik mijn achterhoofd houden, maar jezus wat is dat soms onwijs lastig. Er zijn momenten dat ik heel sterk voel, maar andere momenten voel ik me zo onwijs rot. Wil ik niets liever dan hem terug.
Ahhhh, ik word hier helemaal gestoord van. Ik wil door met m'n leven, hoop op een nieuw begin, met de tijd een nieuwe relatie. Iemand die ten volste kan vertrouwen, die hetzelfde als ik wil. Nu lijkt het alsof het hoogste doel in m'n leven kinderen zijn maar dat is niet zo hoor! Die stapfase heb ik alleen gewoon gehad. Er is meer in het leven denk ik dan.
Vriendin van me is hem tegengekomen zaterdagavond. Dronken natuurlijk. Niks interesseerde hem niks meer zei ie, want hij zit nu in een kutsituatie. Ja tuurlijk. Ik niet. Ook hij kan er wat van maken denk ik dan.
Pfff, hij belde net. Dan praat ie weer heel normaal, alsof er niks aan de hand is. Ik heb liever dat hij een soort boos en geirriteerd is. Dat maakt het voor mij makkelijker om een soort 'sterk' te zijn, zeg maar. Om te voelen dat ik hem niet meer wil. Wat een gedoe allemaal.
Hebben samen een hond, dus we spreken elkaar nog gewoon vaak. Zul je nu zien dat dat beest precies ziek wordt, dus naar de dierenarts moet. Kreeg hem kreupel terug gisteren, zonder dat ie wat zei. En nu stuurt ie een berichtje met lekker weer. Ja hoi, wat verwacht je dan?!? Hij brengt hem met een hele open poot. Maar ja, hij heeft de hele zondag in de kroeg gezeten, dus heeft ws niet gemerkt en dat beest met z'n open poot naar huis laten lopen. En hij is zo gek op die hond...
Ik moet bezig blijven. Zolang ik bezig blijf gaat het wel, zodra ik stilzit ga ik zitten piekeren. Of bijvoorbeeld foto's kijken van de vakanties etc. Ook zo lekker dramatisch. Soms is het heerlijk om keihard in je eentje te janken. Later moet ik ook wel weer om mezelf lachen maar het helpt me gewoon wel. Ik ben wel een tikje dramatisch.
Vanmiddag komt hij nu ipv vanavond. Ik ga hem vertellen dat ik in de flat wil blijven wonen. Hij zei dat ik mocht kiezen maar ik verdenk hem stiekem ervan dat hij hoopt en ervan uitgaat dat ik ga verhuizen. Helaas pindakaas dus. Waarom zou ik weg gaan? Ik heb altijd alles betaalt enzo. Helemaal ingericht naar mijn smaak. Ik verander gewoon het een en ander, zodat het allemaal niet meer aan hem doet denken! Hij woont nu bij z'n vader, maar geloof niet dat ie het daar naar z'n zin heeft. Weet t eigenlijk wel zeker. Hoe meer ik hem spreek hoe meer ik zie dat ie niet gelukkig is zo. Iedereen om me heen zegt dat ie weer terug komt, dat ie spijt gaat krijgen. Maar weet je, als ik daar in trap, ga ik spijt krijgen, dat weet ik wel zeker. Want ik heb hem al eerder terug genomen na 4 dagen in de kroeg, hij was zo zielig, zo ongelukkig, dit wilde hij niet. Hij wilde me terug, we gingen in therapie samen. Trut die ik was trapte erin. Tja, hij kan niet alleen zijn denk ik nu. Toen had hij nog niemand die mij kon opvolgen en nu wel. Dus ik geloof niet dat ie terug komt. Ik hoop ook dat als het een keer gebeurd, het pas over 3 maanden ofzo is. Als ik dan heel sterk ben en hem kan weerstaan. Want of dat nu zo is... Ik wil wel, maar kan ik ook?
Ik zie steeds voor me dat ik over een tijdje met m'n vriendinnen ga stappen, hem dan tegenkom en ik er dan stunning uitzie. Dat hij zo'n spijt krijg en dat ik dan kan zeggen, de groeten!! Jij hebt je lekkere esthertje met haar vriend. Je bent nu te laat. Het liefst heb ik dan geen nieuwe relatie, want dat is nog stoerder. Dat je ervoor kiest liever alleen te zijn dan samen met hem! Stoer he? Zo ga ik het doen heb ik besloten!
Oke, ik ga een plan maken voor vanmiddag. Huis is schoon, ik zie er goed uit, alsof ik het heel goed heb zonder hem. Ik heb m'n leven op een rijtje... Moet hem vertellen over de flat en over hoe hij mij het geld gaat betalen wat ik nog van krijg. Dit wordt een spannende middag, moet het tactvol aanpakken anders wordt het helemaal niks. Maar ja, hij is hard tegen mij, zegt niks meer met me te maken te hebben, hoeft zich nergens meer druk mom te maken wat mij betreft en ik andersom dus gewoon ook niet he? Ik ga nu ook voor mezelf kiezen, kap met voor hem zorgen en denken. Dat schiet dus echt gewoon niet op. Hij is 28 jaar, verantwoordelijk voor zichzelf en ik nu ook. Moet ook kappen met hem bellen. Hij laat uit zichzelf ook niet veel horen, dus ik kap daar vanaf nu ook mee. Gister was ik echt heel goed. Hij belde want zou langskomen uit z'n werk. En ik was niet thuis, want hij zou bellen hoe laat en dat deed ie niet. Dus zoek het dan maar uit! Ik ga niet de hele dag thuis zitten omdat hij misschien langs zou kunnen komen, zo werkt de wereld niet. Kwaad dat ie was joh. Hij kwam om half 4 langs en ik was er niet. Nee klopt. Wilde ie 's avonds langkomen. Helaas had ik al andere afspraken, dus kon ik ook niet. Nou, je had hem moeten horen. Dat was ie niet gewend he? Dat ik nee tegen hem zei. Wilde vanavond dan langskomen, ik zei vanaf 21 uur ben je welkom.
Later heb ik hem een smsje gestuurd (stom) dat ik dit volwassen wilde oplossen. Dat ik m'n leven op aan het bouwen ben en dat hij het recht om te bepalen hoe en wat ik doe verspeelt heeft. Ik heb geen verantwoording meer aan hem af te leggen. Dat ik altijd goed voor hem ben geweest, dat ik reken op zijn hulp en steun zodat ik hier ook goed doorheen kom. En dat dat echt niet zo moeilijk is, normaal doen tegen elkaar. Dat ik het ook kan met veel meer redenen om het niet te kunnen, na alles wat hij heeft geflikt. Maar ik hou de eer aan mezelf. Ga toch zeker niet smeken of ie me weer terug wil? Graag of wil niet hoor! Ik kom er dus echt wel, ik ga beter uit de strijd komen dan hij.

Oke, ik stop met jullie vervelen hoor. Soms blijf je typen he? Helpt me echter wel. Ik schrijf ook onwijs veel, als ik het teruglees lach ik me rot.

Ik zal later vast nog wel een keer m'n hart willen luchten!!!