Het begon 18 jaar geleden. Ik studeerde nog, we hebben elkaar toen via gezamenlijke vrienden ontmoet. In het begin zag ze me niet zitten. Later, toen ze me op een avond opbelde, praatten we over haar problemen. Ze zat in de put, ik wist het niet, maar ze wilde erover praten. Ze klonk zo desperate, ze had vriendschap nodig, iemand met wie ze kon praten. Ik, met mijn simpele ziel, wilde haar helpen, als vrienden onder elkaar, ook al voelde ik toen al stiekem iets voor haar. Ook al was ze nog met mijn beste vriend, met wie ze net een relatie had, ik voelde me slecht, maar ze wilde slechts praten. Waarom niet, dacht ik, ze wilde gelijk dat ik naar haar toe zal gaan, ik woonde toen in de Randstad op kamers, 2 uur reizen van haar vandaan, zij in het oosten, daar waar ik nu woon. Ik kon het niet weigeren, zei dat ik gelijk zal komen, wat maakt het uit, ik had toen toch een OV studentenkaart, toen kon ik daarmee ook zelfs in het weekend en avonduren gratis reizen, dat waren nog eens tijden. Het was op zich wel spannend, ik kwam bij haar 2 uur later aan, al in de avond. Toen de trein Nijmegen binnendenderde was ik gelijk verkocht, zo mooi en romantisch als dat stadje is, heuvelachtig, met betoverende lichtjes, ik zal dat beeld nooit vergeten. We gingen wandelen in de Kronenburgpark, zij vertelde over haar problemen, haar verdriet, bij ondergaande zon, erg mooi, ze huilde, maar ik durfde mijn armen niet over haar heen te slaan, bang om mijn vriend te kwetsen. Gaf haar wel wat tissues, om haar tranen te drogen.
Daarna gingen we naar de Mac, om wat bij te praten en wat te drinken, ze fleurde al wat op, we praatten en lachten, ze zag zo prachtig uit, ik was wel gelijk betoverd, dat wel. Ik kan bijna elke seconde van die ene dag herinneren, hoe we verliefd raakten, op elkaar, ondanks dat ze met die ander was, maar we konden onze gevoelens niet tegenhouden. Ze is precies zoals ik mijn droomvrouw had voorgesteld, iemand met bagage, iemand met levenservaring, een tikkeltje dominant, maar wel op een hele leuke manier, met een hele mooie stralende lach, ik noemde haar altijd zonnetje. Dat tikkeltje dominant maar soms ook gek, ze ging bij de Kronenburgpark over de muren lopen, dat wel meer dan 20 meter hoog is, gewoon net aan de rand, ik schrok me rot, maakte me enorm zorgen, soms deed ze gek, ondanks haar lach was ze soms diep ongelukkig. Ze heeft toen al wel eens aan zelfmoord gedacht, de reden waarom ik boeken daarover ging kopen, om haar beter te leren begrijpen. Ze was aan de andere kant er blij met het feit dat ik wel erg bezorgd over haar was, in het begin puur uit vriendschap, eerlijk waar, maar we groeiden zo langzaam naar elkaar toe. Ze zag mij als haar redder in nood, haar steunpilaar, ze had een moeilijke jeugd en thuis had ze het niet gemakkelijk. Bij mij kon ze terecht en haar omgeving ontvluchten. Langzamerhand werden we steeds gekker op elkaar, konden niet meer zonder elkaar, ze heeft inmiddels ook uitgemaakt met die ander, om met mij verder te kunnen. Daar voel ik mij nog steeds schuldig over, maar hij wenste ons veel geluk. Voelde me wel een verrader, dat ik mijn beste vriend zoiets aan kan doen, was jong, verliefd en wanhopig, heb wel mijn lesje geleerd.
Daarna gingen we al snel samenwonen, we droomden van een gelukkig gezin, en dat kregen we ook. Onze oudste zoon werd al snel geboren, ik kreeg al snel een goede baan in de ICT, na wat omzwervingen. Huisje-boompje-beestje kwam al snel, we waren zielsgelukkig met elkaar, ik was er bij elke geboorte van mijn kids aanwezig geweest, zo mooi, zal ik nooit vergeten. Ik weet nog precies hun geboortedatum en tijd uit mijn hoofd. Zo gingen er jaren voorbij, het ging perfect, we waren het perfecte gezinnetje, zij een goede, betrokken vrouw en moeder, ik een lieve en betrokken vader, we gaven beiden 100%, alles ging op rolletjes. Het ging zo perfect dat ik op een gegeven moment in angst begon te leven, bang dat het mooie leventje, mooie happy gezinnetje op een dag voorbij zal zijn, bang één van ons iets zou gebeuren. Zoveel houd ik van mijn vrouw en kinderen, maar ik weet dat geluk niet oneindig zal duren, zo zit het leven namelijk niet in elkaar. Want zo zag mijn verleden, mijn jeugd ook niet uit, dus kon ik wachten op het moment dat het fout kon gaan.
Dat is dit jaar dus, het onvermijdelijke, heb er alles aan gedaan, maar kan soms het lot helaas niet tarten, wat gebeurt dat gebeurt, that's life, ze heeft haar ware gevonden, we hadden beide onze relatie de laatste 1, 2 jaar verwaarloosd, ik wou verder, zij niet meer. Nu ze die ander heeft ontmoet heeft het allemaal alleen maar versneld, meer niet. Of zouden we dan wel een kans hebben gehad? Nee, het is nu eenmaal gebeurd, gedane zaken nemen geen keer, en heb daar veel van geleerd, ben er veel sterker, wijzer uit gekomen, heb ook veel moois ervoor teruggekregen. Gelukkig zie ik het nu niet meer als verlies, maar als iets wat gewoon gebeurd is en waar ik veel, heel veel ervan heb geleerd, ondanks de enorme pijn en verdriet die ik heb moeten doorstaan.
Ik heb mijn schoonzussen een soort afsluitingsmail gestuurd, het verhaal verteld, zonder wrok, maar uit liefde, voor mijn ex, voor haar schoonzussen en mijn schoonmoeder. Dat ze de strekking van mijn verhaal aan haar moet doorgeven, is nog te moeilijk voor haar face-to-face, dat het inmiddels goed met me gaat, en dat ze voor altijd mijn familie zullen blijven. Daarnaast ook gezegd dat ik mijn ex nog steeds een prachtmens vind, ondanks het gebeurde, dat ik haar niet meer kwalijk neem, dat ze ondanks het feit dat ze moeilijk en koppig kan zijn, dat ze haar hart op de juiste plaats heeft, en dat ik heel blij ben dat ze mijn vrouw is geweest. En dat ik haar altijd zal blijven respecteren als mijn ex, en als de moeder van onze kids, maar niet meer zoals vroeger uiteraard. Ik moet uiteindelijk verder.

Al met al heb ik het gevoel dat ik alles echt achter me kan laten, heb deze blog daarom ook geschreven, en afsluitingsmail naar mijn schoonzussen, voel me de laatste tijd echt herboren, de trein dendert nu echt door zeg maar.

Wil niet zeggen dat dit mijn laatste blog zal zijn, zal wel een tijdje blijven voor de gezelligheid en uiteraard voor de dipjes, want het is nog lang niet over, boedelscheiding, de hele mikmak, alles moet nog komen.
Maar dat zijn slechts praktische zaken, ik overleef dat wel, want qua gevoelens heb ik nu echt het idee dat ik al veel verder ben, zeker ook dankzij deze site, en alle lieve lotgenoten hier, vooral de schoppen onder mijn kont

Bedankt voor het lezen, ben erg opgelucht dit te mogen delen hier, mijn diepste gevoelens en geheimen.

Veel sterkte allemaal en tot schrijfs!

Mr Bean