Hallo lieve LDVD'ers.

Ik ben een aantal weken heel erg stil geweest, maar hem wel met iedereen meegelezen. Op een of andere manier voelde ik dat het voor mij niet het moment was om mee te schrijven op deze site. Ik heb de verhalen gelezen van ieder waarmee ik voorheen contact had, heb zelfs moeten lachen om de blog van Hanske.

De afgelopen weken zijn voor mij een emotionele rollercoaster geweest, met de up's and downs, de loops en de kurkentrekkers. Ik merk dat ik niet zoveel behoefte meer heb om over mijn verdriet te praten, dat het niet echt uitmaakt of ik erover praat want het veranderd helemaal niets. De enige met wie ik erover wil praten, mijn ex, wil er niet met mij over praten.

Zoals jullie misschien weten ging het goed met mij na mijn korte vakantie, ik had zelfs iemand ontmoet met wie ik leuk kon praten en waarmee ik het gezellig had. Er was misschien zelfs wel een soort van aantrekkingskracht. Dat contact is er nog steeds, we spreken elkaar bijna dagelijks en dat is ontzettend gezellig. Alleen hij vult niet die leegte, dat gat, in mijn dagelijks leven, in mijn bed, op mijn bank. Dat gat, die ruimte, die is er nog steeds, en ik verwacht niet dat die binnenkort wordt opgevuld.

Mijn ex, die vult die ruimte af en toe. Natuurlijk is dat niet goed, maar we hebben het leuk, gezellig, en ik laat me er niet al te veel door beïnvloeden. Ondanks ons contact ben ik heel bewust bezig met het verwerken van onze relatie, dat terwijl hij er nu steeds meer aan gaat twijfelen of hij wel echt uit elkaar wil. Twijfelen heb ik niets aan, er moet voor hem echt een radicale verandering plaatsvinden, en dat is niet gebeurd. Nu komt dat misschien ook omdat we nog contact hebben en ik dus op een bepaalde manier nog beschikbaar ben. Als al het contact verbroken zou zijn weet ik zeker dat hij heel snel tot de conclusie zou komen dat hij niet zonder mij kan. Alleen ik weet oprecht niet meer of ik dat nog wel zou willen....

Naar omstandigheden voel ik mij verschrikkelijk goed, ik heb geen verplichtingen, aan niemand. Ik doe waar ik zin in heb, ga dansen wanneer ik daar zin in heb, en hoeft geen tijd in mijn (toch al hele volle) agenda vrij te maken om hem te zien. Als hij mij wil zien, dan gaat dat op mijn voorwaarden en op de dagen dat IK daar behoefte aan heb of tijd voor kan vrijmaken. Toch merk ik soms, zoals zaterdag, dat ik mij enigzins vervelend voel omdat ik al andere afspraken gemaakt heb, en hij mij dan in een keer wil zien. Zijn gezelschap is namelijk nog steeds het beste dat ik mij kan wensen.

Hij heeft slechts 1x bij mij geslapen sinds mijn vakantie, we hebben elkaar de hele nacht vast gehouden, het was fijn. 1x heb ik hem een paar uur gezien, we hebben toen de hele tijd geknuffeld. Tuurlijk is het verwarrend, brengt het mij tijdelijk van mij stuk, maar dat wordt steeds korter, en minder intens.

Nog steeds kan ik enorm van hem genieten, van zijn hele zijn... Zijn lichaam en geest, zijn ogen, zijn handen, het doet me smelten, maar ik besef me ook steeds meer dat hij en ik niet de gouden combinatie zijn. Misschien zijn wij inderdaad niet meant to be, misschien bestaan er inderdaad lievere, eerlijkere mannen.. Waarmee ik niet door zo een onstabiele relatie beleef, misschien moet ik mijn stabiele factor nog vinden in het leven. Ik hoop dat het dan snel gebeurd, ik ben nou eenmaal niet iemand om alleen te zijn.