Hoi,
Mijn vriendin heeft mij 5 mnd geleden na 9 jaar samenwonen ook deze vraag gesteld, en zoals "jij" voelde ik mijn wereld instorten, maar hoopte dat dit niet waar was!
9 jaar lang hadden we een gezonde/gelukkig relatie gehad met pieken en dalen ( zoals ieder ander relatie)waarbij ik
ten alle tijden haar beste vriend was en andersom! we waren echte zielsmaatjes en konden ook alles overwinnen! ik had mijn innerlijke rust in haar gevonden, en zij in mij! Toen ze bij mij kwam wonen studeerde ze nog en ik werkte al.
9 jaar lang hebben we alle obstakels overwonnen.
In ons laatste jaar(8 jaar geleden)was ze afgestudeerd als doctoraal (universiteit), en was ze gaan werken bij een goed herkend bedrijf!
Na aantal maanden te hebben gewerkt, in een gesprek tijdens eten vertelde ze dat ze iemand op het werk had leren kennen waarmee ze goed kon praten, en dat hij een vriend was!
Nou, ik was enthousiast zoals zij dat was! en ging het gesprek in!
Na een lang verhaal over de nieuwe vriend, begon iets in mij te wringen zodat ik haar de vraag stelde van "weet je het zeker dat het alleen een vriend is", want je praat aldoor over hem!
Op dit moment was haar woede niet te houden en alles plotseling aan mij lag.
Ok,, ik de schuld op mij genomen omdat ik jaloers zou zijn.

2 weken later na een normaal meningsverschil stelde ze mij kort ernaar deze vraag! "dat ze ruimte nodig had"!

We hebben toen erg lang gesproken! (zwaar&emotioneel gesprek)! en hebben toen afgesproken dat ze voor een maand bij haar familie zou gaan wonen om alles op een rijtje te zetten.

In die maand hadden we regelmatig sms contact! Waarbij ik hier en daar hoorde dat ze vaak optrok met haar nieuwe collega cq vriend.
Op een zekere hoogte heb ik haar alsnog telefonisch gevraagd van hoe het zat met haar vriend! Was het meer of enkel een vriend! Ze beweerde dat het enkel vriendschap was! Geen punt , ik geloofde haar. Had geen andere keus.
Sindsdien is het contact matig ( bewust ) en we hebben voor het laatst op nieuwjaarsdag gesproken en ik hoor dat ze heel vaak bij haar vriend over de vloer is!

Dit heb ik uit betrouwbare bronnen gehoord en weet voor 99% dat dit waar is!

Now!
Uit de moeilijkste en rottigste periode van mijn leven kan ik je vertellen dat ik heel veel verdriet gehad heb! zeker omdat ik heel veel van haar hield en mezelf volledig gaf in onze relatie!
Mijn relatie met haar was alles de aller mooiste wat mij was overkomen, en het was gebaseerd op nemen en geven en hard werken voor elkaar. Maar vooral elkaar tekortkoming accepteren!
Man was ik er kapot van! Niet te beschrijven!
Heb zelf bij een psycholoog gelopen om alles helder te doen blijken. Aangezien alles aan mij voorbij ging en ik geen bodem meer voelde!

Na weken lang gehuild en "waarom" gevraagd te hebben, voelde ik mijn "heel klein" en voelde op een dag mijn geest en mijn zelfbewustzijn! Die mij eventjes de kans gaf om mijn zelfaanvaarding en eigenliefde te voelen.
Op dat moment voelde dat zo prettig en fijn dat ik me realiseerde dat ik dat al 9 jaar lang kwijt was geraakt! Het gaf mij kracht om mezelf te troosten en ik kwam tot rust.

Vanaf dat punt was ik gestopt met huilen en wilde anders gaan leven. Ik wilde mijzelf op de eerste plaats zetten, weer van mezelf leren houden en mijn doelen nastreven! en dat was mijn doel en is nog steeds!

Ze heeft me tot op heden 1x gebeld,( heb niet opgenomen )! en ik heb niet meer de behoefte om haar te bellen! Ik ben niet boos, maar een soort van verbittert geworden voor haar!
Ze heeft heel veel kapot gemaakt in mij, maar kosten wat kost wil ik dat alles weer herstellen zodat ik niet voor ieder vrouw verbitterd blijf.
Ik zorg ervoor dat op dit moment mijn dagen volledig gevuld zijn(werken, studeren, sporten, zangles, en weekend uitgaan )! Zodat ik van ieder moment van het leven kan genieten in het heden en niet terug denkt aan het verleden! Echter kan ik je vertellen dat ik het goed maakt, maar ook kracht heb haar op een dag te Confronteren en te vertellen dat ze voor mij niet waard was!

Tot slot wil ik je vertellen dat ik je niet kan adviseren, maar wel kan melden dat je eerst voldoende van jezelf moet houden voordat je jezelf aan iemand anders kan geven!
Dat is wat ik in ieder geval geleerd heb!, en dat ben ik haar zeer dankbaar voor!

Ik wens je het allerbeste en hoop dat je weet dat niet het resultaat maar de inspanning geluk schenkt.
Ik hervaar mijn emoties en beschouw mijn tranen als blijk van mededogen en liefde.

Hoop dat een ieder stel (man&vrouw)zich duizenden keren beter zullen nadenken en ook zullen vechten voor wat ze hebben! Je overgeven aan het leven is een oplossing vinden voor het onoplosbare! Achteraf heb je veel geleerd, maar is de pijn en verdriet wat je geleden hebt toch niet waard. De littekens zijn blijvend.

Veel sterkte,

louangel