Ik zit op de bank met mijn laptop op mijn schoot, het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik mag nu alleen niet huilen want de kinderen lopen om me heen.
Wat voel ik me machteloos. Ik heb het gevoel een sollicitatiegesprek te hebben gehad waar bij op het einde de welbekende kreet u hoort nog van ons word geroepen.
Ik weet dat ze vanavond laat wel weer thuiskomt maar ik mis haar constant.
Ze wil eruit komen met zichzelf en ik sta aan de zijlijn. Ze blijft niet omdat ze gehecht is aan mij maar ze moet liefe voor me voelen. Hoe doe je dat als je haar ruimte moet geven? Ik wil haar echt die ruimte geven maar wat doet dit pijn zeg.

Mijn vriending melde mij pasgeleden dat ze emotioneel met haar zelf in de knoei zit en dat ze niet weet of ze bij mij wil blijven of de relatie moet beeidingen om gelukkiger te worden.(18 jaar relatie)
Dit kwam bij mij aan als een mokerslag, ik had het gevoel (heb dit nog steeds) volledig de grip op de situatie kwijt te zijn. Ik hou heel erg veel van haar en wil haar niet kwijt. Ze is nog steeds bij ons en we hebben er al veel over gepraat.
Nu vraagt aan mij ruimte om er over te denken en een beslissing te nemen.
Ik wil haar deze ruimte ook geven maar van binnen wil ik haar eigenlijk de gehele dag in mijn armen houden en niet meer loslaten.