Ik zit op de bank met mijn laptop op mijn schoot, het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik mag nu alleen niet huilen want de kinderen lopen om me heen.
Wat voel ik me machteloos. Ik heb het gevoel een sollicitatiegesprek te hebben gehad waar bij op het einde de welbekende kreet u hoort nog van ons word geroepen.
Ik weet dat ze vanavond laat wel weer thuiskomt maar ik mis haar constant.
Ze wil eruit komen met zichzelf en ik sta aan de zijlijn. Ze blijft niet omdat ze gehecht is aan mij maar ze moet liefe voor me voelen. Hoe doe je dat als je haar ruimte moet geven? Ik wil haar echt die ruimte geven maar wat doet dit pijn zeg.
Hoelang hou ik dit wachten nog vol is ook een vraag die maar door mijn hoofd blijft spoken.
Wordt vervolgt............