nouja, dan maar een begin. Een anderhalveweek geleden heeft mijn vriend het uitgemaakt.. we waren een half jaar samen, wat niet lang is vergeleken met andere verhalen die ik hier lees. Maar voor mij was het wereldschokkend, ik ben een paar jaar vrijgezel geweest, af een toe iets leuks maar echt van de grond kwam het nooit, en toen stond hij ineens voor mijn neus.. Leuke jongen om te zien, aardig, sportief en we deelden veel interesses. Een match made in heaven voor mij dus. Hoewel ik lang geprobeerd heb min afstand te bewaren, ik wilde immers mijn vrijgezellenbestaan niet zonder slag of stoot opgeven, lukte dat niet... ik was gek op hem, tot over mijn oren verliefd. Hij ook op mij (tenminste dat dacht ik) en we brachten redelijk veel tijd door samen hoewel we wel ons eigen leven hielden.

Ik dacht dat ik er goed aan deed, mezelf en hem af en toe de vrijheid te gunnen om ons eigen ding te doen, om onze eigen vrienden te zien en onze eigen hobby's uit te voeren. We moesten immers beiden wennen aan een leven met iemand anders. Alleen heb ik mezelf daar verschrikkelijk mee in mijn vingers gesneden als ik het nu achteraf bekijk. Op een gegeven moment werden onze levens zo gecompliceerd (we wonen niet in dezelfde stad), onze relatie werd serieuzer, maar ook de offers die we moesten brengen wat betreft vrienden en sport, wat uiteindelijk inhield inhield dat ik mijn vrije zaterdag vaak langs de lijn van het voetbalveld en tennisveld doorbracht om vervolgens de avond af te sluiten in een kroeg, met zijn vrienden. Op zondag deed hij hetzelfde bij mij, alleen eindigde we dan uitgeput op de bank en werd er niet veel meer gezegd of gedaan. Door de weeks hadden we wel tijd alleen, maar het was net of dat steeds minder voldeed. Dan was er ook nog zijn en mijn familie, we waren zelf nog in een ontdekkingsfase in onze relatie toen we door hun al werden gezien als stel, heb het gevoel dat we daar dingen over hebben geslagen en het ook allemaal scheef was. Aan de ene kant een hele vrije relatie, met veel tijd los van elkaar, maar aan de andere kant familiefeestjes en etentjes met de schoonfamilie... het voelde af en toe gewoon vreemd. Ik wilde natuurlijk niet te veel claimen of uberhaupt iets doen wat hem weg zou jagen en heb dus mijn mond gehouden toen dat me dwars begon te zitten, de grootste fout ooit natuurlijk, want het probleem ging er niet mee weg. Hij was niet zo'n prater en ik trok het er dus niet uit, wat inhield dat het zo maar een beetje aan bleef modderen.

Het ging ook niet weg en nu is het over.... hij wist niet zo goed wat hij er mee aan moest, was niet meer zo verliefd als eerst dacht hij en hij wist niet langer waar ik in zijn leven paste... en eerlijk gezegd wist ik het ook niet meer. Ik heb hem daarna de deur uit laten lopen zonder hem te vertellen hoe ik me voelde... Gisteren kon ik het niet meer aan. Heb hem gebeld en er alles uitgegooid, niet op een stalkerige exen manier, maar gewoon rustig verteld hoe ik me voelde... het luchtte me op, maar herinnerd me er weer aan dat ik nog steeds zo gek op hem ben en hem het liefste terug wil. Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, loop de hele dag aan hem te denken, ieder liedje op de radio doet pijn en de tv stem ik alleen nog af op discovery of national geografic om vooral geen romantische film of comedy tegen te komen. Ik weet alleen hoe, als hij echt niet meer verliefd is kan ik hem niet dwingen en zelfs als we bij elkaar zouden komen moeten er dingen veranderen. Alhoewel ik op dit moment alles van hem zou slikken. Ik ken mezelf zo niet, sta meestal best wel snel weer op mijn benen, maar nu lukt het gewoon niet. We hebben afgesproken elkaar wat weken rust te gunnen en na onze vakanties (apart geboekt thank god!) hebben we afgesproken elkaar weer te zien...zit nu al manieren te bedenken hoe ik hem dan terug moet winnen, wat ik tegen hem moet zeggen. Idioot misschien maar ik ben gewoon de weg kwijt en mis hem verschrikkelijk. Hoop zo dat ik me beter ga voelen, zodat ik misschien er bovenop kom en in kan zien dat hij misschien niet de ware was.... heb alleen echt geen idee hoe...Zoals ik me nu voel lijkt het onmogelijk dat ik ook weer die vrolijke single meid word van voordat ik hem ontmoette... hoe doe je dit in godsnaam? Wordt er wanhopig van.

liefs Nina