Het is al weer even geleden dat ik wat geplaatst heb. En ik moet zeggen dat de afgelopen drie maanden zwaar waren, heb veel verdriet gehad maar er is ook een soort van acceptatie. Vreemd hoe je dingen anders in gaat zien als je elkaar niet ziet of spreekt. Heb voor mezelf kunnen accepteren dat wij, op dit moment in ieder geval, niet verder kunnen. De pijn en het verdriet die daar aan voorafgaan hoef ik jullie niet uit te leggen denk ik en dat oprakelen hoeft ook even niet. ik en mijn ex hebben na de break nog contact gehad, meer dan goed voor mij was denk ik.

Na onze breakup twee weken geleden en een lang telefoongesprek daarna heb ik nog zoveel vragen die ik wil stellen aan hem. Elke dag loop ik er wel mee rond en elke dag schiet er wel weer iets in mijn hoofd, gewoon omdat ik niet begrijp dat het over is... dat ik het niet kan geloven. De drang om hem te bellen of naar hem toe te gaan is soms zo overweldigend... ik kan mezelf dan maar echt met moeite in bedwang houden. We hebben afgesproken elkaar de tijd te geven, in ieder geval een aantal weken om dingen even te laten rusten en na te denken maar ik weet niet hoe ik dat vol moet houden.

nouja, dan maar een begin. Een anderhalveweek geleden heeft mijn vriend het uitgemaakt.. we waren een half jaar samen, wat niet lang is vergeleken met andere verhalen die ik hier lees. Maar voor mij was het wereldschokkend, ik ben een paar jaar vrijgezel geweest, af een toe iets leuks maar echt van de grond kwam het nooit, en toen stond hij ineens voor mijn neus.. Leuke jongen om te zien, aardig, sportief en we deelden veel interesses. Een match made in heaven voor mij dus.