Niet dat ik jullie wil bestoken met blogs vandaag, het voelt gewoon fijn iets te schrijven.

Sinds Zondag zoekt meneer heel regelmatig contact, ik ben vandaag terug gekomen uit Frankrijk en hij heeft me net gebeld. Alleen hij belde niet echt met een boodschap, hij belde gewoon om te vragen hoe het met me ging. Hoe ik me voelde. etc. Omdat hij contact zocht durfde ik te vragen hoe hij op het moment in de situatie stond, hij zei dat hij nog niet echt was opgeschoten in zijn "denk" proces. Dat hij mijn aanwezigheid heel erg mist, en dat hij ontzettend veel zin heeft om me te zien. Maar hij weet niet of dat is in de vorm van een "geliefde". Z'n gevoel swingt van links naar rechts. Ja hij houd van me, maar nee door mijn ziekte is hij de passie wel kwijt. En ziet hij me misschien meer als een maatje, maar ook dat weet hij niet zeker. Kortom; Hij weet niets.

Ik weet niet of ik me nu beter of nog slechter moet voelen. Ik heb niet gevraagd of hij me wilde bellen, hij deed het gewoon.

En dan afsluiten; Nou dame, ik hou van je slaap lekker. Ja hallllooo wat moet ik hier nou mee.

"ik hou van je, maar weet niet of ik nog bij je kan zijn"