Sinds enkele dagen ben ik weer een stapje verder. Ik heb een ontdekking bij mezelf gedaan die me erg goed doet.

Ik zal eerst even teruggaan naar waar ik op deze site gebleven was:

Na zijn mailtje, dat na 5 weken wederzijdse stilte kwam, had ik een wat neutraal mailtje teruggestuurd. Na wat overdenkingen en een goed advies op deze site, heb ik toch maar een wat persoonlijker mailtje gestuurd. Met dat ik hem wel gemist had en me wel had afgevraagd vanwaar die 5 weken stilte, maar dat ik nu in elk geval blij was dat hij weer gemaild had.

Naar aanleiding daarvan kreeg ik een telefoontje van hem.
Een warm, lief telefoontje dat voelde als vanouds, van voordat hij een nieuwe vlam had. Weer het gevoel: ach, ja, zo is hij, ik ken hem immers al jaren.. Herkenning.

Hij kwam ook met een emotioneel verhaal over een ongeluk dat de zoon van zijn vriendin had gehad, en waarbij de vriend van die zoon om het leven was gekomen. Dat moest hij duidelijk even kwijt en net als vroeger was ik daar de persoon voor. Toch vroeg hij ook wel dingen aan mij, het nam niet het hele gesprek in beslag terwijl het best een heftig verhaal was.
Hij wilde natuurlijk weten of er al iemand was in mijn leven.
Aan het einde van het gesprek zei hij toe dat we elkaar ook snel weer even zouden zien en dat hij het prettig vond om mij weer te spreken. Dat laatste zei hij een paar keer.

Een goed telefoontje dus. Een goed gesprek. Herstel van het contact op een manier waarnaar ik zo lang verlangd had, heel gewoon, niet beladen. Goed gevoel bij mij, maar het werd nog beter. Na zijn telefoontje voelde ik opeens een bevrijding.
Ik weet niet wat het heeft gedaan, wanneer het precies gebeurd is, het is gegroeid denk ik, en ik kan het moment dus niet aanwijzen. Maar ik heb een heel sterk gevoel nu: hij is VERVANGBAAR. Als relatie partner was ik al langer klaar, maar ik bleef hem als die ene speciale vriend zien, waar ik niet zonder kon in mijn leven. Hij had dat unieke, in mijn ogen, iets wat alleen zijn naam in mijn mailbox bij mij teweeg bracht. Iets wat hem onmisbaar maakte als vriend dacht ik.

En opeens voel ik en weet ik: als er iemand komt die ook lief is, warm, en vertrouwd wordt en wat regelmatig contact met mij heeft, (het hoeft dus niet eens zoveel te zijn dus..) dan is hij vervangbaar..
Het lijkt misschien voor jullie zo logisch, maar ik heb dat totnutoe niet zo gevoeld. Hij bleef dat speciale hebben.. En nu is dat laagje er af. Hij blijft een dierbare vriend, en vervanging heb ik ook (nog) niet, maar hij is gewoner geworden in mijn belevenis. Ontmaskerd? Wat het is, kan ik niet precies beschrijven, het heeft zeker met het telefoontje te maken, waarin ik aan bepaalde uitspraken van hem ook weer bepaalde karaktertrekjes herkende.. Maar het is van eerder er al in geslopen en langzaam vormde het zich, met de tijd...

HET IS EEN OPLUCHTING!