Na een paar dagen lang me te hebben voorbereid op alles wat ik hem wilde zeggen en vragen is hij gisteren langs geweest.....en heb ik het echt helemaal verknalt.
Voor het eerst ben ik zo ontzettend boos op hem geworden dat ik echt een beetje van mezelf ben geschrokken. Ik kan niet uitleggen hoeveel ik me schaam over hoe kwaad ik ben geworden.
Nog nooit heb ik zoveel pijn gevoeld en me zo machteloos gevoeld.
Het leek wel of alle boosheid, verdriet en frustratie van alles wat er de afgelopen 7 maanden gebeurt is er in 1 keer uit kwam, de dood van mijn moeder, het verzwijgen van onze relatie, het feit dat hij me zo belazerd heeft. Het leek wel of alles opeens bovenop me viel.

Doordat ik zo kwaad werd wilde hij natuurlijk niet meer praten en wilde weggaan. Hij zei dat het hem beter leek om volgende week een keer langs te komen als ik wat meer gekalmeerd ben.
Ik schaamde me...schaamde me zo erg. Ik ben 25 en dan laat ik me zo gaan, zo onvolwassen!
Hij stond al bij de buitendeur en ik heb hem gezegd dat het me spijt dat ik zo ver ging.
Voor het eerst leek hij te beseffen wat hij gedaan heeft en hoeveel pijn hij me gedaan heeft. Opeens begon hij uit zichzelf te praten zonder dat ik dingen hoefde te vragen.
Over dat het hem zo spijt dat hij me heeft gekwetst, dat hij weet dat hij me pijn doet en dat dat nooit zijn bedoeling is geweest. Dat hij dingen voor zichzelf op een rijtje wil zetten en hoopt dat ik ook dingen voor mezelf op een rijtje kan zetten. Dat hij terug kan kijken op een mooie en fijne relatie en dat hij er nooit spijt van heeft gehad, alleen spijt dat hij me heeft belazerd en dat ik dat niet verdien. En vooral dat hij me niet kwijt wil als een vriendin omdat ik de enige was met wie hij ooit goed heeft kunnen praten.
Vervolgens zei hij tegen me dat ik hem volgende week wel kon bellen en dat we dan een nieuwe afspraak konden maken. Toen heb ik hem gezegd; ik ga je niet meer bellen, ik hou nog te veel van je, het doet te veel pijn.
Daarna heb ik hem weggestuurd....
Waarom moest ik eerst zo boos worden voordat hij ging praten? waarom beseft hij nu pas hoe erg hij me gekwetst heeft?
Hoe erg ik er tegen zal moeten vechten, van mij hoort hij niets meer. Hij zal nog een keer contact op moeten nemen met me, want alles wat hij bezit staat bij mij in de kelder.

Als ik dit terug lees besef ik dat ik eigenlijk nu pas een stap heb gemaakt en als ik andere verhalen lees hier op de site heb ik het idee dat anderen er zo veel beter mee omgaan als ik. Ik had dit eigenlijk niet eens willen plaatsten omdat ik me zo schaam, maar het lucht toch ook wel op om het van me af te schrijven.