Vorige week plaatste ik een blog over bij elkaar horen. Over hoe perfect mijn relatie met mijn ex was en dat ik hem niet kan missen.

Na wat denkwerk kwam ik tot het inzicht dat hij eigenlijk nooit voor me heeft gevochten. Er waren natuurlijk tijden in onze relatie waar het niet goed ging.. dan was ik de enige die daar altijd voor streed. Hij haakte dan in op het moment waarop hij vond dat hij weer zin in 'ons' had of weer een fijne relatie met me wilde.. maar zelf écht ooit voor mij gevochten, heeft hij niet. Zelfs al zat hij fout..

Voorbeeld: zijn ouders hebben mij nooit met open armen ontvangen, sterker nog, ik kon eigenlijk beter niet mee komen want ik was niet interessant. Ik heb me daar nooit welkom gevoeld. Dit zó vaak besproken met mijn ex.. Ik vond het verschrikkelijk, want mijn ouders waren wel altijd heel hartelijk en lief naar hem. Ik heb hier ook vaak om moeten huilen en me er echt verdrietig over gevoeld. Maar dat was dan eigenlijk een soort van mijn probleem want: 'zo zit het niet in elkaar, jij ziet het zo, maar het is niet zo'. En dan hield ik maar op, want het had toch geen zin.
Vorig jaar heeft hij heel lang in een dip gezeten. Bijna tegen het depressieve aan. Ik heb hem op elke mogelijke manier eruit proberen te trekken, tot afstand nemen de enige optie was. Dit heeft hem uiteindelijk ook weer met beide benen op de grond gezet.. maar achteraf moest ik me maar bewijzen dat ik nog van hem hield.. Dat ik het vreselijk vond dat mijn geliefde zo in zak en as zat en me daar hopeloos over voelde, dat deed en doet er niet toe.

Dat inzicht kwam ineens. Maar ik vind het nog steeds moeilijk om er mee om te gaan. En ondanks dat mis ik hem nog steeds en vraag ik me af of ik ooit iemand tegen ga komen die me zo aanvulde als hij dat deed (in goede tijden)...