Gozer....,

Ik begrijp je helemaal.. Mijn ex gaf mij tot 2weken terug nog hoop door te zeggen dat ze het toch beetje bij beetje wilde proberen. Ze kwam terug van vakantie (waar we samen heen zouden gaan), waarin ze mij meerdere malen heeft ge-smst, gebeld etc. met de mededeling dat ze me miste en van me hield. Ze deelde me ook mede dat ze met een jongen van haar werk een paar keer had afgesproken en ermee had gezoend toen het al een aantal weken uit was tussen ons. (hij zat al tijden achter haar aan...ook toen we een relatie hadden), omdat hij haar liet lachen en haar de aandacht gaf die ze op momenten van verdriet nodig had..

In het vliegtuig terug liet ze me weten dat ze niet kon beloven dat ze hem niet meer zou zien want hij was een goede vriend voor haar... immers heeft ze er daar niet veel van omdat ze pas 6 maanden hier in Nederland woont, maar dat ze niet meer met hem zou zoenen en eerlijk zou zijn tegenover hem dat wij het samen weer wilden proberen. Die gozer werd er niet goed van dat ze het constant over mij had terwijl ze met hem was, en heeft vervolgens het contact verbroken.

Vervolgens is ze een paar dagen na haar vakantie een nacht bij me geweest, ik heb haar favoriete eten gekookt, we hebben gepraat en kwamen tot de conclusie dat het moeilijk was maar dat we toch zo'n band hadden opgebouwd in die 2 jaar en zoveel hadden meegemaakt met elkaar ( 1,5 jaar heen en weer reizen van Parijs naar Nederland en andersom, om vervolgens te gaan samenwonen bij mij hier in Nederland), dat dit zonde was om op te geven.

Ze huilde veel op die avond dat ze bij me was en ze zei dat ze zo bang was dat ik in het zelfde nonchalante, gefrustreerde, ongeinteresseerde, agressieve(niet fysiek) gedrag zou vervallen, dat ze niet wist of ze mij wéér een kans zou kunnen geven...
Uiteindelijk heb ik haar op bed ongeveer een half uur gemasseerd, want daar was ze gek op en zijn vervolgens in elkaars armen in slaap gevallen.

De volgende morgen toen ik haar op de trein had gezet naar haar werk, stuurde ze me een sms met daarin "Bedankt voor deze nacht, het voelt goed". Dat gaf mij een heerlijk gevoel en ik had weer een strohalm, zag weer een lichtpuntje.
In een impulsieve, euforische bui heb ik haar vervolgens een ballon laten bezorgen met een hondje erop met een hart tussen de pootjes. Een kaartje erbij met de tekst: "Omdat ik niet weet wanneer ik je weer zie, stuur ik je dit puppy met mijn hart. Totdat jouw hart klaar is om de mijne te ontvangen..laat ik 'm bij jou. Waarschijnlijk nog warm, want het was voor mij heel speciaal om je weer te zien."

De volgende dag belde ze me op om te zeggen dat ze tóch het boek wilde sluiten..
Over spelen met gevoelens gesproken!.. Mijn God.. Ik weet dat ik het ontzettend heb verpest sinds het moment dat ze huis en haard had achtergelaten voor mij in Frankrijk. En waarom, ik heb geen idee... zoals ik al in een eerdere blog heb gezegd; wanneer ik de buit binnen heb dan doe ik er weinig tot geen moeite meer voor... zodra ik het gevoel heb dat ik die buit kwijt ben, besef ik wat ik heb laten lopen. En geloof me...ik HEB wat laten lopen. Zo'n sexy, lief, puur meisje dat vol overgave voor mij ging.. ben ik bang nooit meer te treffen. Ik voel me schuldig... heb verwijten naar mezelf, dat ik iemand die in alle opzichten het perfecte meisje had kunnen zijn voor mij, zoveel verdriet heb aangedaan en absoluut niet tegemoet gekomen ben in de pure liefde die ze mij op een gouden dienblaadje aanbood, keer op keer...

Nu woont ze in een andere stad, 20 minuten bij mij vandaan... en alles wat ik van haar te horen krijg zijn koude, kille, boze reacties.. of gewoon helemaal niks.
Ze heeft ook weer contact met die gozer van haar werk, die haar eerder had verwijderd uit haar facebook, maar die ze na die nacht met mij weer heeft toegevoegd. En laten we wel wezen, ze is een plaatje, daarvan zie je er geen of weinig van rondlopen hier in NL. Wanneer zij de deur uitstapt ligt de halve wijk al kwijlend voor haar drempel...

Ik heb het verpest... maar vervolgens heeft zij uiteindelijk met mijn gevoelens gespeeld. En ondanks het verdriet en teleurstelling die ik haar gegeven heb in het afgelopen jaar, ben ik van mening dat ik het niet heb verdiend om zo met mijn emoties te laten 'jojoën'.
Maar dat zie je vaker in de realiteit; wanneer de liefde zo hevig is geweest maar het om wat voor reden dan ook weg is bij die ander, word je als een stuk stront behandeld en heb je t gevoel niet meer met een mens te maken te hebben, maar met een ijsklomp.

Ik zit er nu middenin, het ongeloof, de vragen, het kutgevoel, de sleur, de mensen om je heen die lachen.. je proberen op te peppen met woorden die me niets doen... ik leef in een waas. Sta elke dag op met een kutgevoel. Ik zit op mn werk met een brandend, pijnlijk, verscheurd gevoel in mn maag, mn hart, mn kop...

De hele dag dag stel ik me de vraag; "Had ik het maar zus of zo gedaan, zou ze me nu nog maar 1 laatste kans willen geven dan zou ik er voor de volle 1000000% voor gaan!! "
Maar bij haar komt het niet meer aan, de rek is uit het elastiek, er is teveel aan getrokken en het is geknapt... Moeilijk om te accepteren en te beseffen.. ik ben er ook nog niet uit hoe ik dit ga verwerken. Ook ik heb met een stanley mes in mn armen zitten snijden..., op momenten van ongeloof, wanhopigheid, verdriet en zelfverwijten... gelukkig niet diep genoeg.. en misschien was dat ook wel express. Want om te beginnen kan ik dat mijn moeder niet aandoen, zolang zij leeft behoor ik ook te blijven leven. En los van dat is geen enkel iemand het waard.. en zeker geen %$^%$ die je op deze manier laat barsten, om jezelf van het leven te beroven.

De dagen zijn lang, de minuten tikken voort en er lijkt geen einde aan te komen... Maar uiteindelijk zal je er toch vanuit moeten gaan dat je je eigenwaarde terugvindt, het leven van een zonnigere kant gaat zien en er weer een meisje op je pad komt dat je hart weer sneller laat kloppen.

Het is grappig dat ik dit nu zeg... want ik ben eigenlijk niet de persoon om je die raad te geven omdat ik er zelf nog helemaal niet in geloof en er middenin zit. Toch wilde ik je dit even sturen omdat ik het gevoel heb dat we op een bepaalde manier het allebei naar de klote hebben geholpen met het meisje dat, naar ons idee, het meisje van onze dromen was. Hetgeen ik, en waarschijnlijk jij ook, tot je moet laten doordringen is dat, ondanks al onze negatieve kanten en acties, zij nooit op deze manier het boek had moeten kunnen sluiten, zonder enig respect.

Probeer iets te doen met dit verdriet en gevoel, geef het de tijd, laat het bezinken en ga door met de dagelijkse dingen, ook al doe je ze in één grote waas... elke fractie van een moment dat je ook maar heel even niet aan haar denkt, is een stap in de goede richting en een teken dat je er met de tijd op een andere manier op terug zal kijken...

En hoor mij dan... Ik kan dit beter tegen mezelf zeggen.....

Rustig aan, en doe geen domme dingen, al is het alleen maar voor je moeder..
Als je er behoefte aan hebt dan ben ik hier voor je, en met mij velen op deze site... maak daar gebruik van. Laat je niet gek maken gozer...
Things will all work out eventually.. have faith.